Six Feet Under: zwaarmoedig maar subliem

Scenarist Alan Ball maakte van 2001 tot 2005 een serie over de dood die eigenlijk draaide om de levenden. 

Van 2001 tot 2005 reflecteerde scenarist Alan Ball in Six Feet Under via de levens van zijn personages op de dood. Dat kan of kon ook niet anders: denken aan de dood is denken aan het leven. De twee zijn complementair aan elkaar. Ball, die twee jaar voor zijn succes met Six Feet Under doorbrak als de schrijver van het script van American Beauty, maakte de kijker in de HBO-serie deelgenoot van het reilen en zeilen bij een uitvaartonderneming in Los Angeles. Een familiebedrijf dat, nadat de pater familias (Richard Jenkins speelt Nathaniel Fisher Sr.) overlijdt, gerund wordt door zijn vrouw en kinderen.

Centraal in de serie staat het stoffelijk overschot dat elke aflevering in het mortuarium ligt en wordt geprepareerd door de familie. De dode blikt in gesprek met de uitvaartondernemers terug op zijn leven. Die dynamiek leidt steevast tot nieuwe inzichten. De doden leiden de levenden, en reiken oplossingen aan voor nijpende problemen. Sowieso behandelde Ball een keur aan thema’s. Zo speelt Michael C. Hall, die later furore maakte in Dexter, Fishers zoon David, een homoseksueel die moeite heeft met zijn seksualiteit. Lauren Ambrose speelt dochter Claire Fisher, een recalcitrant type dat voortdurend twijfelt over haar toekomst.

Gedurende vijf seizoenen en 63 afleveringen kreeg Ball ruimschoots de tijd om naast Claire en David ook hun broer Nate (Peter Krause) en matriarch Ruth (Frances Conroy) uit te diepen. Het meest onroerend aan Six Feet Under is de wijze waarop de makers telkens dat dromerige gevoel wisten op te roepen waarin geliefden tijdelijk uit de dood opstaan. Dat bitterzoete, dat voor even leidt tot gevoelens van euforie; dat wist Six Feet Under uitstekend te vatten. Ja, zwaarmoedigheid overheerst de serie, maar melancholie heeft simpelweg soms ook gewoon iets subliems.

Six Feet Under, vanaf woensdag 1 november 2023 in zijn geheel op Netflix