Sister Death: uitstekende Spaanse nonnenhorror

Nieuwste wapenfeit van maker van REC (2007) jaagt de kijker opnieuw de stuipen op het lijf. 

Sister Death is een prelude op de in 2017 verschenen horrorfilm Verónica. Dat wil zeggen: de films spelen zich af in dezelfde verhaalwereld en delen in zekere zin een personage. Maar je kan Sister Death prima los van die andere film zien. Beide films zijn geregisseerd door Paco Plaza, een Spanjaard die zich sinds zijn overdonderende Rec (2007) heeft ontpopt tot een horrormeester. Dat Plaza het talent heeft om de kijker angst in te boezemen, bewijst hij in zijn nieuwste film opnieuw.

Plaza’s nieuwste wapenfeit draait om zuster Narcisa (Aria Bedmar): een jonge vrouw die luttele jaren na de Tweede Wereldoorlog nadrukkelijk kiest voor een leven in het klooster. In de openingsscène is haar motivatie te zien: ze maakt tien jaar eerder als kind een bijzondere religieuze ervaring mee. Maar Narcisa heeft ook een andere reden om het devote leven te omarmen: ze twijfelt over haar geloof; ze is de weg een beetje kwijt. Precies dat is nooit goed nieuws in horrorfilms: personages die twijfelen zijn een makkelijke prooi voor demonen en andere bovennatuurlijke onverlaten. Iets vergelijkbaars (en ijzingwekkends) gebeurt dan ook in Sister Death.

Op minutieuze wijze bouwt Plaza op naar een bloederige derde akte. Met als plaats van handeling een schaduwrijk klooster, waar het kwaad zich in elke hoek van elke kamer kan manifesteren. Plaza maakt goed gebruik van contrasten: de witte, maagdelijke kostuums van de nonnen steken goed af tegen de donkere gebedsruimtes. Bij vlagen doet Sister Death denken aan het werk van Ken Russell (zie zijn The Devils uit 1971), met de suggestie dat een leven afgesloten van de wereld kan leiden tot hallucinaties – hoewel van meet af aan duidelijk is dat het wel degelijk spookt in Narcisa’s nieuwe onderkomen.

Niettemin valt Sister Death onder de noemer van onvervalste horror. Plaza heeft het weer geflikt.

Sister Death, vanaf vrijdag 27 oktober 2023 bij Netflix