Silent Night: veel schieten, beetje kerst, nul dialoog

John Woo, de actiefilm-meester uit Hong Kong, is na vele jaren terug met een Amerikaanse film. Plot: verdwaalde kogel doodt klein zoontje, vader jaagt op de schuldigen. Bijzonder: er valt geen woord. Wel veel schoten.

Als we het eenzaam opstijgende rode ballonnetje zien, weten we als geoefende filmkijkers dat hier geen leuk feestje gaande is, maar dat een kind dat het ballonnetje vasthield is vermoord of ontvoerd. Het zevenjarige zoontje van Brian (Joel Kinnaman uit Altered Carbon) wordt op 24 december 2021 in de tuin van zijn fietsje geschoten bij een drive-by-shooting in East LA, een gebied berucht om de vele bendes. Brian rent achter de mogelijke daders aan, maar is een gewone burgerman zonder ervaring met geweld, gevechten of wapens. Tijdens de achtervolging draagt hij toevallig een gebreide trui met een olijk rendier met rode kerstneus, dus dan weten we ongeveer wel wat voor man dit is: type huisvader. Als Brian de daders confronteert, maakt hij dus weinig indruk: de zwaar getatoeëerde leider van de bende schiet Brian door zijn keel. Brian overleeft maar kan nooit meer praten.

Wie denkt dat A Quiet Place een stille film was, met al dat gefluister, zal zien (en horen) dat het nog stiller kan, want in Silent Night wordt helemaal niet gesproken, op twee of drie zinnen na. Na een jaar trainen - conditie, wapens, gevechten, scheuren in auto’s - is Brian klaar voor wraak, die zal plaatsvinden op 24 december 2022, een jaar na de dood van zijn zoontje. Dat jaar zien we tergend langzaam voorbij gaan en neemt het eerste uur van de anderhalf uur durende film in beslag. Brians vrouw verlaat hem omdat hij geobsedeerd is door de wraak en dus zien we Brian heel veel zwijgend trainen en zwijgend rouwen in de kinderkamer van het zoontje. Daarnaast krijgt Brian door in te breken op het kantoor van een agent die na de shooting een visitekaartje achterliet een beeld van waar de mogelijke daders uithangen, want hij herkent op een foto de man die hem in zijn keel schoot. En dan zijn we toe aan Brians meedogenloze stille wraak.

Regisseur John Woo is een legende in het genre van ‘gun-fu’; Aziatische vecht- en schietfilms met veel meer emoties erin dan Amerikaanse actiefilms oorspronkelijk hadden. Woo’s helden mogen ook huilen en verdriet hebben. Zijn invloed is groot geweest; zonder John Woo geen John Wick. Woo’s films The Killer (1989) en Hard Boiled (1992) waren geweldig (en gewelddadig). De schietpartijen erin zijn een soort kogelballet. Deze scène uit The Killer vat Woo’s stijl, die eindeloos gekopieerd en geparodieerd is, aardig samen. Na zijn prima derde Amerikaanse film Face/Off met John Travolta en Nicholas Cage, ging de kwaliteit van Woo’s films echter helaas rap achteruit.

Jammer genoeg is Silent Night geen spectaculaire comeback in Hollywood. Het laatste half uur is af en toe zeer dynamisch en virtuoos wat betreft schieten, slaan en scheuren, maar Woo lijkt niet veel nieuwe ideeën te hebben qua actie en is door films als John Wick voorbijgestreefd (hoewel die films wel een veel groter budget hebben). De emoties en trainingen in het eerste uur zijn nogal repetitief en de gimmick van het niet kunnen praten doet de film geen goed. Kerst is in de film ook een gimmick en heeft vermoedelijk te maken met marketing: een gewelddadige kerstfilm in de bioscoop is natuurlijk leuk tegengif tegen al die kerstige romkoms. Maar goed, niemand stoort zich aan een paar kerstballen. Dat eerste uur zal voor veel kijkers storender zijn. Genrefans zijn terecht benieuwd naar het laatste half uur, maar in Silent Night weet Woo toch niet echt spectaculair terug te keren op de Amerikaanse markt. Maar misschien neemt hij revanche met zijn Engelstalige remake van The Killer, die nu in productie is.

Silent Night, vanaf donderdag 7 december 2023 in de Nederlandse bioscopen