Sick of Myself: geestige millennial-zelfspot

Foto credits: Cherry Pickers

Signe en Thomas zijn millennials en geliefden. Hij is een kunstenaar die op het punt van doorbreken staat, zij werkt in een lunchroom. Aan het begin van de film dineren ze in een heel duur restaurant. Ze vragen om de duurste fles wijn die op de kaart staat en rennen dan, na een slimme afleidingsmanoeuvre, zonder te betalen het restaurant uit, mét de fles wijn. Ze komen niet meer bij van het lachen en de adrenaline giert door hun lijven. Het is gedurfd en op een bepaalde manier knap wat ze doen, maar als kijker denk je ook: wat een stel hufters. En hoewel dat de rest van de film zo blijft, krijg je toch een soort gevoel voor die twee omdat ze ook belichamen wat veel kijkers zullen herkennen: we gaan voor kicks en zwepen onszelf en elkaar vaak op om de waarde van het eigen leven af te meten aan de hoeveelheid aandacht die we genereren. En de jaloezie die ontstaat als de één (in dit geval Thomas) meer aandacht genereert dan de ander (Signe) kennen we ook allemaal wel. Het zijn bepaald geen nieuwe inzichten, maar de Noorse regisseur Kristoffer Borgli (zelf 38 jaar oud) en zijn acteurs Kristine Kujath Thorp (30) en Eirik Sæther (40) gaan totaal aan de haal met die concepten en blazen ze op tot proporties die eerst komisch, dan tragisch en tenslotte walgelijk worden; Sick of Myself wordt op het eind een harde maatschappelijke satire én een body-horrorfilm ineen, maar je blijft erom grinniken want in de eerste plaats is dit een (gitzwarte) komedie.

Signe, jaloers als ze is op de aandacht die Thomas trekt, overkomt vroeg in de film iets dat een openbaring voor haar blijkt: een vrouw wordt voor de deur van haar lunchroom in de nek gebeten door een hond en vlucht gillend en bloedend naar binnen. Signe stelpt het bloeden in een soort automatisme met de theedoek die ze toevallig in haar hand heeft. Als de hulpdiensten het slachtoffer wegleiden en Signe in witte kleren die zijn doordrenkt met bloed voor het raam staat en wordt gefilmd door verbijsterde voorbijgangers, klikt er iets in haar hoofd. Aandacht! Ze is een heldin! En op weg naar huis, nog steeds met die bloederige kleren, zo te zien ook een potentieel slachtoffer. Veel voorbijgangers klampen haar dan ook aan en vragen of ze haar kunnen helpen. Aandacht! Signe merkt dat gewond zijn ook een manier is om automatisch in de schijnwerpers te staan en sympathie op te wekken. Vanaf dat punt gaat het dramatisch en aanvankelijk hilarisch vreselijk mis met haar.

De aandacht voor haar heldendaad verslapt namelijk zeer snel en iedereen heeft het weer over Thomas, die een tentoonstelling in een prestigieuze galerie heeft binnengesleept. Daarop begint Signe een oorlog om aandacht: ze fingeert een notenallergie tijdens een feestelijk diner voor Thomas, probeert zich te laten bijten door een hond en ontdekt tenslotte pillen waarvan je bij overdosering een gruwelijke huiduitslag krijgt. Als ze die met potjes tegelijk achterover begint te slaan overschaduwen de afzichtelijke gevolgen eindelijk de aandacht die Thomas krijgt. Signe speelt het slim en belandt uiteindelijk op de covers van magazines en in modeshows. Het is het Syndroom van Münchhausen gecombineerd met moderne (sociale) media. De combinatie levert bij Signe totale en angstaanjagende aandachts-waanzin op, zie deze clip uit de film.

De ontwikkeling die Signe en Thomas tijdens de film doormaken, blijft op een gekke manier geloofwaardig en is, hoewel tot in het absurde overdreven, modern en actueel. Alles is nep aan Signe en Thomas. Hij liegt over zijn kunst, zij liegt over wie ze is. Je moet er hartelijk om lachen, maar begint je ook wel ietwat te generen voor het sociale leven anno 2023 dat hier op de hak wordt genomen. Regisseur Kristoffer Borgli probeerde naar eigen zeggen om in Sick of Myself   ‘de humor te vinden in de donkere kanten van het moderne leven en de moderne cultuur’ .

Dat is hem gelukt.

Wie een voorproefje van de stijl van Kristoffer Borgli wil krijgen en van de vieze ‘prosthetics’ van make-up designer Izzi Galindo ( The Goldfinch ), bekijkt eerst hun korte film Eer met een gekke hoofdrol voor Alia Shawkat, die we kennen als dochter Angela van John Lithgow in The Old Man.