Russian Doll S01E01-04: time loop-serie overstijgt het genre

Nadia (Natasha Lyonne, Orange Is the New Black ) is jarig. Ze wordt omringd door vrienden die haar zesendertigste levensjaar willen vieren, maar maakt zich vooral druk om haar verdwenen kat Oatmeal. Als ze de straat op gaat om hem te zoeken, wordt ze geraakt door een taxi en komt ze te overlijden. Vervolgens ontwaakt ze weer op het verjaardagsfeestje, gedoemd dezelfde avond opnieuw te beleven.

Het time loop-verhaal is een genre dat begin jaren negentig in film gepopulariseerd werd door Groundhog Day ; een film waarin Bill Murray gedoemd was steeds dezelfde dag opnieuw te bleven. Maar Russian Doll (gecreëerd door Lyonne zelf, Leslye Headland en Amy Poehler) ontstijgt die premisse behendig. Zo is niet elke aflevering één dag, maar zit er veel vaart in de serie, die het op de één of andere manier voor elkaar krijgt slapstick-comedy, sciencefictionvraagstuk en zeitgeistschets ineen te zijn.

Daarbij leveren zowel Natasha Lyonne als de 'supporting cast' uitzonderlijk acteerwerk en gaat de serie écht ergens over. De kettingrokende spraakwaterval Nadia wordt namelijk letterlijk stilgezet. De 'loop' forceert haar om te reflecteren op haar bestaan en dat van de mensen om haar heen. De typerend New Yorkse setting van ketamine-rokende en Updike-citerende dertigers is daarbij ideaal – iedereen lijkt sneller te leven dan goed voor hen is.

‘I’m dying constantly', zegt Nadia op een gegeven moment. Op dat moment lijkt het niet alleen te gaan over de cyclische situatie waarin ze zichzelf bevindt, maar ook over iets groters. De mensen om haar heen, het alledaagse, de ogenschijnlijk kleine gebeurtenissen die opgeteld een leven maken. Ze worden vaak pas significant in het licht van het einde. Russian Doll nodigt de kijker daarmee uit om eens goed om zich heen te kijken naar de dingen die vanzelfsprekend lijken, maar vergeet daarbij niet ook nog eens een zeer vermakelijke serie te zijn.