Roadkill S01E01: Hugh Laurie én jazzy pianopartijen

Alleen al het acteerwerk van Hugh Laurie en de jazzy pianopartijen van Harry Escott zijn redenen genoeg om meegesleept te worden in de politieke thriller Roadkill. De Britse acteur die jarenlang te zien was als het titelpersonage van het televisiedrama House speelde de laatste jaren twee opmerkelijke rollen in samenwerking met satiricus Armando Iannucci: een aaibare, gewiekste Amerikaanse senator in Veep en een arrogante maar naïeve gezagvoerder van een ruimteschip in Avenue 5. Het zijn minkukels die toch beschikken over een handigheid waarmee ze de maatschappelijke ladder hebben kunnen beklimmen en bedwingen.

In Roadkill speelt Laurie de minister van Transport Peter Laurence, in een conservatieve regering onder leiding van premier Dawn Ellison (Helen McCrory). Het is – in tegenstelling tot Laurie’s werk in Iannucci’s komedies – een serieuze rol. Hoewel Laurie’s politicus nooit ver verwijderd is van zijn komische typetjes. Peter Laurence neemt zichzelf zéér serieus, hij is een conservatief die beweert een man van het volk te zijn. Laurie acteert deze nonsens vol overtuiging: een wolf kan ook een schaap zijn; een schaap kan afkomstig zijn uit een wolvenroedel, zoiets – zie de ironie in Laurie’s stoïcijnse blik en gepolijste taalgebruik.

Het vierluik begint met een rechtszaak die Laurence wint tegen een krant en de jonge onderzoeksjournaliste Charmian Pepper (Sarah Greene) in het bijzonder, die zijn reputatie heeft bezoedeld. Hij zou zichzelf namelijk hebben verrijkt. Na de nederlaag - die de krant 1,5 miljoen pond kost - wordt Pepper door haar seksistische hoofdredacteur ontslagen, terwijl ze als laatste stuiptrekking op de burelen van het dagblad nog eens herhaalt dat ze zeker weet dat Laurence fout zat. Het kan evenwel (nog) niet bewezen worden. De minister is vrijgepleit. Hoewel er geen twijfel over bestaat dat hij zich begeeft in opmerkelijke kringen.

Zo zien we in de eerste aflevering een merkwaardig bezoek van Laurence aan een gevangenis waar later een opstand uitbreekt. En het is diezelfde Laurence die aan het einde van de eerste aflevering in tijden van politieke onrust door Ellison wordt aangesteld als minister van Justitie om de vrede in diezelfde gevangenis te herstellen. Tel daar nog een aantal affaires en intriges bij op en je hebt een noir-achtig vierluik (incluis dus die heerlijke pianopartijen van Harry Escott) over een man die alles wat hij doet vergoelijkt omdat hij ook maar promotie wil maken.

Oftewel: Laurence is nooit een schaap geweest, maar altijd een wolf in schaapskleren, lijkt de onomwonden boodschap in Roadkill. (En wolven, zie de titel, trekken tijdens escapades op de snelweg weleens aan het kortste eind.)