Priscilla: het verhaal van de ‘vrouw van Elvis’

Iedereen weet wie Elvis was, maar Priscilla Beaulieu? Priscilla werd in onze ogen pas iemand in combinatie met Elvis. Dat zet regisseur Sofia Coppola recht in deze boeiende biopic.

Priscilla Presley was uiteindelijk de wettige echtgenote van Elvis Presley. Maar het duurde wel een tijdje voordat het zover was en vervolgens duurde het niet heel lang. Priscilla Beaulieu had van haar veertiende (!) tot haar vierentwintigste een relatie met wat toen één van de beroemdste mannen op aarde was. En een man die, als we deze film mogen geloven, een zeer dominant en vervelend persoon was. Priscilla was een straalverliefd kind toen ze ermee begon, aanvankelijk tegen de zin van haar moeder en pleegvader in. Die laatste was gelegerd op dezelfde Amerikaanse legerbasis in West-Duitsland als waar Elvis zijn dienstplicht uitzat. Priscilla ontmoette hem in 1959 en viel als een blok voor de onverwacht kwetsbare en timide figuur die Elvis binnenskamers aanvankelijk was, vooral omdat hij enorm was aangeslagen door de vroege en recente dood van zijn moeder. Dat Priscilla’s ouders het na enige tijd goed vonden dat hun dochter omging met de tien jaar oudere zanger, kwam volgens de film misschien vooral doordat Elvis geen vinger naar haar uitstak maar haar behandelde als een soort popje en haar naar een katholieke school stuurde.

De relatie bleef op zijn instigatie aseksueel totdat ze trouwden op haar eenentwintigste. Priscilla werd er in de loop der jaren gek van dat The King geen seks met haar wilde maar haar wel aankleedde alsof ze een sexy barbiepop was. Daarnaast bedroog hij haar voortdurend met vrouwen van zijn leeftijd, vooral actrices die hij tijdens zijn succesvolle filmcarrière ontmoette. Dat kwam uitgebreid in de roddelpers, en Priscilla kreeg die blaadjes ook onder ogen. Ze was er zeer kwaad en ongelukkig onder, maar hij bleef haar uitleggen dat het de plicht van een katholiek meisje was om zich niet druk te maken. Hij was nou eenmaal beroemd en zo werkt dat dan. Als ze zou blijven zeuren zou hij niet met haar trouwen, zo suggereert de film. Dat zij tijdens zijn vaak langdurige overspelige afwezigheid moederziel alleen in Elvis’ landhuis Graceland achterbleef, weliswaar in gezelschap van Elvis’ oma en vader en een batterij personeelsleden maar toch, boeide hem niet. Zij moest thuis zitten wachten totdat hij het kon opbrengen om naar huis te komen en dat duurde soms weken.

De jonge Priscilla had een krankzinnig leven; ze werd eigenlijk gewoon verwaarloosd door Elvis, die haar tegelijk op een voetstuk hees waar ze zich niet thuis voelde. Hij nam haar zowel veel te serieus als niet serieus genoeg. Ze was een soort heilige maagd die niet echt recht had op een eigen leven, maar een dienende rol in het zijne moest spelen. Dat krijgen we allemaal te zien, tien jaar lang, want op haar 24e was Priscilla, inmiddels moeder, het helemaal zat en besloot ze hem te verlaten. Tegen die tijd ben je al een tijdje bang voor haar welzijn, want de entourage van jaknikkende meelopers waarmee Elvis zich omringt is nogal eng en zijn gedrag tegen haar zo ontzettend niet liefhebbend en non-empathisch, dat je vooral vreest wat hij zal doen als ze echt weggaat. Maar dat valt mee. Hij is er kapot van maar doet niks, en zij is er eigenlijk ook kapot van.

De film is gebaseerd op de autobiografie van Priscilla Presley en in samenwerking met haar geschreven door Sofia Coppola (Lost in Translation). Ze wordt gespeeld door Cailee Spaeny (alleenstaande moeder Erin in Mare of Easttown) en die weet zowel de Priscilla van veertien als die van vierentwintig geloofwaardig te spelen en kreeg daar op het Filmfestival van Venetië de prijs voor Beste Actrice voor. Regisseur Coppola oordeelt niet - dat doe je als kijker wel, vooral over Elvis - en laat het verhaal honderd procent door de ogen van Priscilla zien. Ook als het beeld van een destijds veertienjarige wellicht niet altijd betrouwbaar is, achteraf. Wat erg geslaagd is, is dat Elvis echt een bijrol in dit verhaal heeft, omdat hij zo slordig omging met Priscilla en vaak uit beeld was.

Haar verhaal, over een lief meisje dat het speelgoed wordt van een diep onzekere wereldberoemde man maar uiteindelijk in de idiote bubbel van Graceland toch zelfstandig leert inzien dat ze weg moet wezen, ondanks dat een deel van haar nog steeds van Elvis houdt, is boeiend om te zien. Je leert Priscilla, in de gedaante van Cailee Spaeny, erg te waarderen. En Elvis heeft eindelijk eens niet een hoofdrol. Hoewel de film abrupt eindigt als ze hem verlaat. Dat is wel weer gek: ze gaat aan het einde van de film eindelijk zelfstandig haar eigen leven leiden, rijdt weg van Graceland en haar toekomst tegemoet, en hup, aftiteling. Beetje raar slot voor een film die juist over haar ging. Maar hij is niettemin de moeite waard.

Priscilla, vanaf donderdag 4 januari 2024 te zien in de bioscoop