Paul de Leeuw maakte een theatervoorstelling over ouder worden, samen met zijn zoon

In 1983 kreeg ik (opa vertelt) tijdens het Cameretten Festival in Delft de aanmoedigingsprijs uitgereikt door juryvoorzitter Jacques d’Ancona. Lovende woorden met een kritisch terzijde dat ik die ruwe diamant was die geslepen moest worden. Vanaf die dag begon er een professionele vriendschap van bijna 41 jaar die helaas eindigde bij de dood van deze grote man, ruim een maand geleden. Wanneer we afscheid namen van elkaar gaven we elkaar altijd een zoen en sprak hij de woorden: blijf mooi.

Mijn ouders die in 1983 ook in de zaal zaten zagen het allemaal met verbazing aan, want ik had maar liefst twee prijzen gewonnen. Naast de aanmoedigingsprijs ook de persoonlijkheidsprijs. Die werd me eerder in die week uitgereikt door cabaretier en tekstdichter George Groot. Hij nam me apart en zei dat ik niet goed genoeg was voor een finaleplaats maar dat het typetje Annie de Rooij mij die prijs heeft bezorgd. Ik mocht tijdens de finale haar nog één keer spelen. Ook George, die jarenlang voor mij de mooiste nummers schreef, is een aantal maanden geleden overleden.

Mijn ouders, die niet zaten te wachten op een zoon met artiestaspiraties, zagen in een zaal met 1500 man Annie de Rooij vertellen over haar man Bob (die er niet was) om daarna, na het eten van een pot kouwe doperwten, in de koelkast te gaan zitten. Mijn vader kon er wel om lachen, maar ik herinner me zijn woorden: ‘Jij wil artiest worden? Jongen in het leven hoef je de lat niet te hoog te leggen voor jezelf, maar om hem nou op de grond te laten liggen.’

Mijn vader gaf me twee jaar de tijd om in Amsterdam te gaan wonen en daar lessen te volgen en zo mijn eerste theaterprogramma vorm te geven. Dat is gelukt.

Drie jaar geleden is mijn vader overleden en hij speelt een belangrijke rol in mijn theaterprogramma 60? We zien wel, dat tot stand kwam door het uitblijven van televisieprogramma’s. Dat kan gebeuren. Geen paniek dacht ik: ik kan altijd nog het toneel op. Dat jaar zou ik 60 worden en ter gelegenheid daarvan vroeghet Oude Luxor in Rotterdam of ik vijf muzikale shows wilde geven. Daar bleef het niet bij. Al snel werden theaters gebeld met de vraag wanneer ik kwam en of er nog plek was. Zo werd de landelijke tournee van 60? We zien wel geboren. Een kleine honderd voorstellingen en vele mooie recensies later kijk ik terug op een bijzondere show die ik voor een enthousiast publiek met heel veel plezier mocht spelen.

De echte bonus was mijn eigen zoon, die destijds zijn muzikale opleiding had voltooid en behoefte had aan een tussenjaar. Uit angst dat hij een heel jaar op bed zou liggen of druiven zou gaan plukken in Frankrijk, vroeg ik hem of hij mij misschien wilde begeleiden op het toneel aan de piano: ‘Daar leer je altijd wat van en dan blijft het geld lekker in de familie.’

Na keiharde onderhandelingen nam hij de klus aan. Zo zaten mijn zoon en ik avond aan avond in de auto – hij reed heen, ik reed terug. We aten in de artiestenfoyer, daarna gingen we soundchecken. Na de soundcheck trokken we ons terug. In de kleedkamer hoorde ik hem vaak een beetje piano spelen en ging ik aan de zijkant van het toneel staan om naar hem te luisteren en te kijken. Ik was trots en realiseerde me dat mijn ouders dat ook moeten hebben gevoeld toen ze in die zaal zaten tijdens Cameretten.

Lees verder in VARAgids 34, vanaf dinsdag 20 augustus 2024 in de winkel, op de mat en in de app. Word ook abonnee.