Ozark S04E08: meteen in het diepe

Het tweede deel van het slotstuk van Ozark begint meteen met een klapper: Ruth (Julia Garner) reist in het geniep Marty (Jason Bateman) en Wendy (Laura Linney) achterna, die in Chicago een dinerafspraak hebben met Javier (Alfonso Herrera) en Clare (Katrina Lenk). Ze wil wraak nemen en vermoordt Javier – die haar zakenpartners immers vorig seizoen afmaakte – op koelbloedige wijze. Daarnaast vertelt ze Clare – die een farmaceutisch imperium runt – ten overstaan van Marty en Wendy dat de mensen met wie ze zakendoet criminelen en charlatans zijn. Oftewel: de droom van Wendy om ‘legaal te gaan’ met haar stichting valt weer in duigen.

Het is fascinerend hoe showrunners Bill Dubuque en Mark Williams de kijker telkens aan het begin van het seizoen doen geloven dat het allemaal wel goedkomt, waarna de boel implodeert. Daarnaast levert Ruths roekeloosheid ook vragen op: wie van het Mexicaanse drugskartel zal nu de levens van Wendy en Marty verzieken? Geestig is ook dat uitgerekend hun zoon Jonah (Skylar Gaertner) Ruth – die geen idee heeft hoe Javier eruitziet – een foto geeft van de Mexicaan. De tiener kan het toch telkens niet laten en bemoeit zich overal mee, tot grote ergernis van zijn ouders. Dat is ook een pijnlijke gewaarwording: Jonah is net zo kwaadwillend als pa en ma.

Daar draait Ozark ook om: in het reine komen met het feit dat je geen goed mens bent. Want Wendy kan de buitenwereld wel doen geloven dat ze goede intenties heeft: onder de oppervlakte doet ze voortdurend concessies aan haar toch al twijfelachtige idealen. Ruth is in die zin misschien wel in morele zin het beste mens uit de reeks, maar door bloederige daden te verrichten is zij ook al enige tijd niet vrij van zonden. Toch zijn Ruth, Wendy en Marty niet zo bloeddorstig als een type als Javier, en vinden ze elkaar in hun medemenselijkheid.

Dat we als kijker voortdurend hun kant kiezen: doen we dat omdat we hen ondanks hun gruwelijkheden aardig vinden? Of kiezen we telkens voor de minst slechte optie? Buiten kijf staat dat de drie personages de kijker min of meer medeplichtig maken door hem dwingen te kiezen. Wie niet sympathiseert met het trio zal aan Ozark geen bal aan vinden. Maar wie erkent dat het leven niet altijd rooskleurig is, zal een denkbeeldige relatie aangaan met Ruth, Wendy en Marty. Zo worden antihelden helden, en dat is knap geschreven door Dubuque en Williams, die toch elk seizoen weer verfrissende nieuwe verhaalwendingen weten te presenteren.