Only Murders in the Building S02E01: slapstick en meta-grappen

Only Murders in the Building is zo’n televisiereeks die zich volledig bewust is van zichzelf. Showrunners Steve Martin en John Hoffman betrekken de kijker voortdurend bij de grote grap dat hun geesteskindje slechts een constructie is. 

Zoals wanneer Oliver Putnam (Martin Short) in het appartementencomplex uit de serie bij de lift ineens Amy Schumer tegenkomt. Aangezien Putnam, Charles-Haden Savage (Martin) en Mabel Mora (Selena Gomez) nog verdacht worden van de moord op Bunny (Jayne Houdyshell) vraagt Schumer zich af of Putnam wellicht de rechten van hun podcast wil verkopen: ze heeft plannen voor een miniserie over het trio en misschien kan daaruit weer een videogame voortvloeien?

Deze scène onderschrijft ook hoe populair true crime op het moment is. En hoewel Only Murders in the Building een persiflage op het genre is, kennen Martin en Hoffman hun pappenheimers. Sterker nog: ook podcastmaker Cinda Canning (Tina Fey) besluit zich in de zaak te mengen en zal afleveringen gaan wijden aan de drie.

Er zal dus sowieso een podcast gemaakt worden over het trio dat een podcast maakte over een moordzaak. Ook traditionelere vormen van humor passeren de revue in het tweede seizoen zoals wanneer Savage tijdens een verhoor door de politie voor de verkeerde doorkijkspiegel een tirade afsteekt (eh, je moet die andere hebben beste man).

Dat is Martin-eske slapstick op zijn best (en flauwst). Niettemin staat de openingsaflevering van het tweede seizoen in het teken van het zuiveren van de reputaties van de drie hoofdpersonages. Dat kan maar op een manier: onderzoeken wie de werkelijke moordenaar is van Bunny. Want iemand heeft het gemunt op Savage, Mora en Putnam, zoveel is duidelijk.

En dan is er nog geouwehoer met een schilderij, wordt Mora verliefd op een galeriehoudster (Cara Delavingne), blijkt acteur Michael Rapaport een hilarische politiedetective in zich te hebben en weet Bunny op miraculeuze wijze voort te leven – niet letterlijk, maar het is wel een geestige vondst.

Kortom, er valt opnieuw genoeg te beleven in Only Murders in the Building. Een knap geschreven en gemaakte komedie; een fijn samenspel tussen flauwe grappen en doordachte dialoog.