No Time to Die: going out with a bang

Wat een onverwachte wendingen en algehele dúrf tonen de makers van James Bond in No Time to Die, het slotakkoord van de Bond-periode van Craig die we - hoe jammer het ook is om Sean Connery te onttronen - nu de beste Bond uit de geschiedenis van de franchise mogen noemen. De makers - regisseur is Cary Fukunaga van True Detective en onder de scriptschrijvers vinden we Phoebe Waller-Bridge van Fleabag en Killing Eve - durven álles met het karakter van Bond en Daniel Craig, die een grote invloed had op de emotionele richting waarin de Bond-scripts zich ontwikkelden, maakt het hier op spectaculair goede wijze af.

Dat spektakel zit hem minder in de actiescènes, die uiteraard aanwezig zijn maar voor een Bond-film relatief spaarzaam gedoseerd worden, maar meer in de dialogen en de scènes tussen Bond en zijn geliefde Madeleine (een steengoede Léa Seydoux). Die twee houden echt van elkaar en zo emotioneel betrokken kennen we Bond nog niet - hoewel de moederband in Skyfall in de buurt kwam. In No Time to Die is ruimte voor álle emoties, ook vreugde en lol: de one-liners die we van Bond kennen zijn eindelijk écht heel erg grappig en spits en hilarisch tegelijk, en de emoties - deze Bond was al de eerste die huilt, echt liefheeft en tegelijk een ongelofelijke asshole durft te zijn, nog erger dan Connery - spelen de echte hoofdrol in deze film, meer dan de kogels en explosies.

Wie bang is om per ongeluk naar een huilerige relatiefilm te gaan, kunnen we echter geruststellen: de scène waarin Bond en Madeleine in een gepantserde bolide een heel Italiaans dorpje naar de filistijnen helpen is vintage Bond, en actiefilms worden niet beter en mooier dan dit. Maar de manier waarop Bond’s gevoelens van liefde en haat, zijn geamuseerde verwondering over zijn eigen toenemende irrelevantie als spion en vrouwenverslinder, en zijn overduidelijke twintigste-eeuwse achterhaaldheid hier worden getoond, is adembenemend goed en geestig. Eigenlijk gingen we altijd al naar Bond om geamuseerd te worden en tijdelijk doof en blind te raken van de explosies, maar hier is een extra laag toegevoegd waarin Bond als mens - die nogal wat heeft gemist door zijn vak natuurlijk; een huisje-boompje-beestje-leven heeft hij nooit gekend - tot volle bloei komt. En waar wij als kijker altijd dachten dan we Bond moesten benijden om zijn flamboyante leven, blijkt dat Bond al die tijd eigenlijk ook jaloers was op ons.

De gewaagde afslagen die het script neemt brengen ons dus op heel onverwacht en deels onontgonnen terrein, maar bemoeilijken het praten over deze film, die door de makers terecht als extreem spoiler-gevoelig wordt omschreven. Dat is geen ordinaire marketing, het is domweg waar. Het hoofdverhaal van de film bevat enkele briljant uitgevoerde vondsten die de helft van het plezier vormen, dus jezelf inlezen in het verhaal van de film alvorens hem te zien, is je eigen lol verpesten.

Onder de hoogtepunten bevinden zich een gedenkwaardige scène in Cuba, waarin Bond wordt geassisteerd door een bloedzenuwachtige maar extreem capabele geheim agente die de hele tijd cocktails achteroverslaat alsof het cola is, een hele rare achtervolging in een mistig Noors bos, en een concurrent in de vorm van een nieuwe geheim agent die Bond na diens pensionering in de vorige film blijkt te hebben opgevolgd. Het is niet allemaal honderd procent fantastisch - vooral de verplichte schurk gespeeld door Rami Malek is vervelend en vlak - maar iedereen die ook maar een beetje een zwak voor Craigs Bond heeft, moet No Time to Die beslist zien. Eindelijk, want de pandemie heeft de première van de film bizar vertraagd en het is vreemd om er tijdens het kijken achter te komen hoezeer de film - opgenomen in 2019 - zelf óók draait om de dreiging van een pandemie. Maar daartoe moet men naar de bioscoop, wat dus zeer is aan te raden.