Narcosis: prachtig portret van rouwend gezin

De Nederlandse Oscarinzending is een ingehouden maar behoorlijk hartverscheurend portret van een moeder en twee jonge kinderen in rouw.

Dit artikel werd eerder geplaatst n.a.v. de bioscooprelease

John (Fedja van Huêt) is een serieus duiker die samen met een vriend afreist naar het beroemde onderaardse meer Boesmansgat in het noorden van Zuid-Afrika. Of misschien is berucht een beter woord; in deze bijna driehonderd meter diepe, geheel met water gevulde grot, zijn al meerdere duikers omgekomen. Soms zelfs bij het opduiken van de lichamen van eerdere slachtoffers. John, een lieve vader en echtgenoot, heeft onlangs samen met vrouw Merel (Thekla Reuten) een enorm vervallen huis gekocht en opgeknapt. Vlak voor zijn vertrek naar Zuid-Afrika zet hij een tweedehands antieke telefooncel in de tuin en vertedert én ergert hij Merel met zijn jongensachtige gedrag. En dan gaat hij duiken, Boesmansgat in, om nooit meer boven te komen.

We volgen zijn ontdane en onttakelde gezin een jaar na Johns dood, steeds afgewisseld met flashbacks naar toen hij nog leefde en toen hij net dood was. Merel is van beroep een ‘heldervoelende’ die op verzoek van andere nabestaanden met hun doden communiceert. Dat is in de film niet zweverig aangezet; het wordt gewoon als vaststaand feit gepresenteerd en is, net als in de eveneens prachtige en deels bovennatuurlijke rouwfilm A Ghost Story , natuurlijk een metafoor voor de band tussen de levenden en de doden.

Merel kan niets met Johns dood. Ze weigert pertinent met hem in contact te treden en geeft haar baan als heldervoelend medium onmiddellijk op. Ze is bang voor de confrontatie en voor het moeten erkennen dat John echt nooit meer terugkomt. Haar kleine dochter Ronja blijft haar vader John dagelijks zogenaamd bellen vanuit de telefooncel in de tuin, de wat oudere zoon Boris begraaft zijn verdriet onder woede en gaat in een nabijgelegen meertje stug door met de duiklessen waar hij met John aan begonnen was, steeds langer zijn adem inhoudend. Hij is vastbesloten om John op te duiken uit Boesmansgat.

Zo zit iedereen vast in de rouw, nog niet klaar om er echt aan te beginnen. De omgeving ('echt, het komt allemaal goed') helpt ook niet. Maar allengs, via de voorgenomen verkoop van het huis en de onderlinge ruzies die pijn doen maar wel helderheid scheppen, omarmen Merel, Ronja en Boris hun verdriet om John en leren ze diens dood daardoor te verdragen. Althans, er is een begin gemaakt.

Narcosis is een prachtige, rustige film waarin de emoties in je eigen hart vaak meedeinen met die van de hoofdrolspelers. De kinderen zijn heel goed, en Thekla Reuten is als gebruikelijk fenomenaal en alleen al reden genoeg om deze film te gaan zien.  

Narcosis, vrijdag 5 juli 2024 om 23.10 uur op NPO 3