Mufasa: The Lion King gaat aan mij voorbij

Soms raken regisseurs die je hoog hebt zitten verleid door het grote geld.

Normaal gesproken maak ik er geen gewoonte van om films en televisieseries te bekritiseren die ik nog niet heb gezien. Voor Mufasa: The Lion King maak ik een uitzondering. Ik heb geen behoefte aan de zoveelste titel uit deze franchise, die eigenlijk nog steeds teert op het megasucces van de originele film uit 1994 – bovendien laat mijn inzichtelijk vermogen me niet erg vaak in de steek. Sowieso is 'franchise' een tamelijk vies woord, met een dubieuze betekenis. Het staat voor het tot op het bot uitbuiten van een film of serie die is uitgegroeid tot een cultureel fenomeen. Dat betekent niet dat ik zulke franchisen per definitie verafschuw: ik omschreef Dream Productions, een serie die zich qua tijdlijn afspeelt tussen Inside Out (2015) en Inside Out 2 (2024), als ‘een liefdevol portret van de puberteit’.

Maar terug naar Mufasa, een film die geregisseerd is door Barry Jenkins. Jenkins is de man achter de geniale tv-serie The Underground Railroad (2021) en het met drie Oscars bekroonde Moonlight (2016). Een groot talent, wat mij betreft, onder meer geïnspireerd door de Chinese filmmeester Wong Kar-Wai. Jenkins’ werk laat zich omschrijven, en dat is onder meer die invloed van Wong, als contemplatief en dromerig. En niet per se laagdrempelig. The Underground Railroad is 'slow cinema' op televisie.

Toen bekend werd dat Jenkins Mufasa ging maken, was ik teleurgesteld. Ja, ik kom hier over als een snob, maar ik vind het spijtig dat een kunstenaar zich voor jaren verbindt aan een franchisefilm. Net zoals toen Chloé Zhao (The Rider, 2017) ineens de behoefte voelde om een Marvel-film te maken (Eternals, 2021). Afgelopen week zag ik de Netflix-film The Six Triple Eight, over een vergeten vrouwenbataljon uit de Tweede Wereldoorlog. Een groep zwarte Amerikaanse vrouwen, getraind als soldaten, zorgde er destijds voor dat de postbezorging vlak bij de vijandelijke linies liep als een geoliede machine. Die film is geregisseerd door Tyler Perry, bekend van zijn gemankeerde komedies.

Ineens dacht ik: had Perry niet die leeuwenfilm kunnen doen en Jenkins zich over dit pregnante onderwerp, die vrouwen die zich in tijden van oorlog kranig weerden tegen racisme, kunnen ontfermen? Een stupide gedachte, natuurlijk. Maar Perry maakte een generiek oorlogsfilms vol plechtstatige (en onuitstaanbare) speeches. Jenkins had dat vast anders gedaan, met meer subtiliteit en visuele flair.

Niettemin krijgt Perry een grote bak geld van Netflix, The Six Triple Eight is na Mea Culpa alweer zijn tweede Netflix-film van het jaar. Jenkins had op zijn beurt misschien ook dollartekens in zijn ogen toen hij de gelegenheid kreeg om een Disney-film te regisseren. Begrijpelijk: als artiest is financiële onafhankelijkheid zeker een plus.

Christopher Nolan doet dat ook: hij maakte films voor zichzelf, zoals Inception (2010), en films voor zijn destijds vaste studio Warner (zoals de Dark Knight-trilogie). Het ziet er niettemin naar uit dat er over een maand op het filmfestival Sundance een ‘normale’ film verschijnt die Jenkins niet heeft geregisseerd, maar wel heeft geproduceerd. Over de plot is nog weinig bekend, maar de intrigerende titel luidt Sorry, Baby, en de cast bestaat uit jonge talenten, waaronder Eva Victor (die tevens haar regiedebuut maakt) uit Billions en Naomi Ackie uit Master of None. Ik weet nu al dat ik die film wél ga zien. En ik heb hoge verwachtingen.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films