Moonshot: dertien-in-een-dozijn-drama

Foto credit: WarnerMedia

Walt (Cole Sprouse) is een assistent-barista met een grote droom: hij wil naar Mars. Het is 2049 en de rode planeet is de place to be voor de happy few. Maar de jongeling, die eigenlijk maar een middelmatig mens is, is de afgelopen jaren al 36 keer afgewezen. Ze zien daarboven, in het heelal, eenvoudigweg niet de meerwaarde van Walt op Mars. Toch blijft hij het proberen, en als hij Ginny (Emily Rudd) ontmoet, die op het punt staat om naar Mars te verkassen, dan bedenkt hij een sluw plan: hij besluit als verstekeling met het ruimteschip mee te reizen. In Sophie (Lana Condor) vindt hij een gewillig slachtoffer.

Sophie reist naar Mars om haar lover, die ze al een eeuwigheid niet heeft gezien, in de armen te sluiten. En Walt lift met haar mee. Maar niemand mag weten dat Walt ook aan boord is, dus is hij op haar aangewezen – en ze kan hem niet aangeven, omdat hij dan zal beweren dat zij medeplichtig is. Oftewel: twee knappe jonge mensen in een krappe ruimte, dat kan maar twee dingen betekenen, aldus de boordcomputer: of er blijft er een over, of men vermenigvuldigt zich. Dat er uiteindelijk iets ontstaat tussen Walt en Sophie, is onoverkomelijk. Sophie’s lover blijkt namelijk niet zo perfect als ze altijd dacht.

Het sciencefiction-element in deze romantische komedie is dan ook slechts een jasje. Het had bij wijze van ook horror kunnen zijn. En de sets ogen ook niet per se erg indrukwekkend, maar eerder lowbudget. Bovenal is Moonshot onbedoeld een ode aan de witte middelmatigheid. Walt mag niet naar Mars omdat hij gemiddeld is, maar vindt van zichzelf toch dat hij meer verdient – net zoals een colonne van zijn soortgenoten. Dat hij uiteindelijk ook krijgt waar hij naar smacht is niet per se bevredigend, maar eerder exemplarisch voor de wijze waarop witte middelmatigheid nog steeds resulteert in succes.

Of proberen de makers juist te benadrukken dat ook middelmatige mensen geluk verdienen? Omdat de ‘slimme’ mensen in de film bijzonder verwaand zijn, onder wie Sophie’s vriendje. Moonshot is in dat opzicht misschien een verwrongen bijna-socialistische metafoor van de Amerikaanse Droom: we verdienen allemaal een enkeltje Mars. Hoewel de planeet, en dat laat zich wel raden, bij nader inzien helemaal niet zo’n prettige reisbestemming is. Moeder aarde is waar we eigenlijk willen vertoeven, is de uiteindelijke geruststellende boodschap in dit dertien-in-een-dozijn drama.