Madoff: The Monster of Wall Street S01E01: smeuïg maar weinig nieuws

Foto credits: Netflix

Bernie Madoff is zo’n onderwerp dat intussen al verzadigd is geraakt. Robert De Niro speelde de zwendelaar in de HBO-film The Wizard of Lies (2017); Richard Dreyfuss in de miniserie Madoff (2016). De afgelopen jaren verschenen eveneens boeken, documentaires en podcasts over de man die een piramidespel runde met een waarde van een kleine 65 miljard dollar, totdat hij in 2008 werd gearresteerd. Kortom, is Madoff: The Monster of Wall Street van meerwaarde in dit al overvolle discours? Niet per se. Dat ligt aan een aantal zaken: ten eerste had de vier uur durende documentairereeks ook prima kunnen worden teruggebracht tot een film van 90 minuten.

Dat is wel vaker het geval bij de producties van documentairemaker Joe Berlinger ( Ghislaine Maxwell: Filthy Rich ). Zo neemt hij in de eerste aflevering uitgebreid de tijd om de politiek-economische context van de naoorlogse Verenigde Staten uit de doeken te doen. Niet in een montage van enkele minuten, maar in een passage die bijna de helft van de aflevering in beslag neemt. Dus zien we weer de beurskrach van 1987, de gekkigheden van president Ronald Reagan en noem maar op. Ja, het was tegen die achtergrond dat Bernie Madoff zijn charlatanerie begon – maar dit alles kan een stuk beknopter.

Zo’n benadering voelt voor de kijker wellicht aan als bewust traineren. Extra lang leuren met archiefbeelden voordat je tot de kern komt. En die kern komt erop neer dat Madoff het geld dat hij kreeg, in eerste instantie van vrienden en familie, simpelweg in zijn eigen zak stak. Vervolgens huurde hij stromannen in die deze praktijken wisten te verbloemen voor de Amerikaanse financiële waakhond. Vandaar dat het zo lang duurde voordat hij werd ontmaskerd. Berlinger vat dit alles in een aaneenschakeling van smeuïgheden die de kijker moeten afleiden van het feit dat Madoff: The Monster of Wall Street niet veel te melden heeft.