Longlegs: Nicolas Cage en Maika Monroe op hun engst

De horrorfilm Longlegs maakt effectief gebruik van eng occultisme en nog beter gebruik van het enge aan Nicolas Cage, die niet veel in beeld is maar je gedenkwaardig in je gezicht krijst, en van de koele uitstraling van Maika Monroe.

Regisseur Oz Perkins viel eerder op met de langzame maar zeer dreigende horrorfilm I Am the Pretty Thing That Lives in the House (Netflix) maar overtreft zichzelf nu in Longlegs. Occultisme is meestal een signaal dat een horrorfilm niet erg origineel en eng zal uitpakken: het occulte is in de bioscoop vaak een hoop ongeloofwaardig gedoe met oeroude in leer gebonden boeken, pentagrammen, in cirkels opgestelde kaarsen en onduidelijke spreuken. Het probleem eraan is dat je weet dat het allemaal niet bestaat en dus is het niet echt eng. In Longlegs is het wel eng, doordat de hoofdpersonen er heilig in geloven en daarnaar handelen.

Er is een seriemoordenaar op drift die gezinnen uitmoordt maar nooit enig forensisch bewijs achterlaat, afgezien van telkens opnieuw een brief met een gecodeerde en derhalve onleesbare boodschap en de handtekening ‘longlegs’. De FBI is inmiddels ten einde raad, want het lijkt erop dat de moordenaar niet zelf moordt maar een gezinslid verleidt om de rest van de familie om te brengen, want er worden nooit vingerafdrukken of DNA aangetroffen van iemand anders dan de gezinsleden zelf. De moorden leveren veel bloederige beelden met bijlen op. En het overkwam inmiddels tien gezinnen, in een tijdsbestek van dertig jaar. Zonder die brief zou het niet eens duidelijk zijn dat het hier om seriemoord gaat in plaats van steeds opnieuw een ‘gezinsdrama’. Hoewel opvalt dat een van de gezinsleden steeds op de veertiende jarig is.

Dan wordt de jonge en net beginnende FBI-agent Lee Harker op de zaak gezet. Harker wordt gespeeld door Maika Monroe, eerder gedenkwaardig als de achternagezeten hoofdpersoon in It Follows en hier nog beter: haar kalme, introverte acteren en uit marmer gehouwen gelaatstrekken brengen een ernst met zich mee die het karakter van Lee erg overtuigend én onheilspellend maken. Dat, plus het feit dat ze aan het begin van de film aanvoelt waar een moordenaar zich bevindt: ze loopt met haar partner in een straat en ‘voelt’ waar die moordenaar zich schuilhoudt. Noem het intuïtie, noem het helderziendheid, noem het dat Harker zich ergens op het autistisch spectrum bevindt; de FBI weet ook niet hoe je het moet noemen, maar het werkt. En op basis hiervan wordt Harker op de zaak van Longlegs gezet.

Wij weten vanaf het begin dat de doodenge Longlegs een vrouw is, of een man in drag, gespeeld door Nicolas Cage. Tekst heeft Longlegs nauwelijks, maar naarmate Cage vaker in beeld is zingt en schreeuwt hij/zij zo afschuwelijk dat je nekharen ervan overeind gaan staan. Hij is op zijn uitzinnigst, en dat werkt zeer beklemmend. De kracht van de meeste scènes in de film ligt vooral in heel veel sfeer, en niet per se in plotontwikkeling, hoewel dat in het laatste kwart van de film snel verandert als er een paar gedenkwaardige plotwendingen worden opgevoerd. De trailer geeft een goede indruk van de voortdurende sfeer van naderend onheil en van doem, en het is erg knap hoe de regisseur en de acteurs dat tot het einde weten vol te houden. Ook al wordt er niet heel veel uitgelegd; je vóélt dat de horror voortdurend op de loer ligt. Je kunt beter niet veel meer weten over de film dan dat, maar als je heel veel engheid en spanning te verstouwen wilt krijgen, is Longlegs een van de beste keuzes die je dit jaar in de bioscoop kunt maken.

Longlegs, vanaf donderdag 11 juli 2024 te zien in de bioscoop