Lisey’s Story S01E01-02: langzaam verdwijnen in de manie

Stephen King is alom aanwezig op televisie, en sommigen van de adaptaties van zijn werk vallen in de categorie mustsee, zoals het begin vorig jaar bij Ziggo Movie & Series verschenen The Outsider , een ijzingwekkende horrorreeks. Ditmaal is het de beurt aan Lisey’s Story (2006): King bewerkte zijn – naar eigen zeggen – favoriete roman zelf tot tien uur televisie. Geregisseerd door niemand minder dan Pablo Larraín (Jackie, 2016) en gefilmd door meestercinematograaf Darius Khondji ( Uncut Gems , 2019). Met Julianne Moore als de getormenteerde hoofdpersoon Lisey Landon, een weduwe die twee jaar na de moord op haar man – de populaire romanschrijver Scott Landon (Clive Owen) - gestalkt wordt door een enge vreemdeling (Dane DeHaan in een angstaanjagende rol).

Lisey’s Story is dus gemaakt door een onvervalst dreamteam. Maken ze de verwachtingen waar? Allereerst lijkt het erop dat Larraín qua esthetische benadering kiest voor dezelfde duisternis en bruine tinten als Richard Price in The Outsider. Hierdoor voelt Lisey’s Story van meet af aan als onmiskenbaar King. Lijzig, met omineuze muziek, en Julianne Moore als dolende ziel in een gigantische villa in de Amerikaanse staat Maine (steevast de plaats van handeling in het oeuvre van King). In flashbacks zien we vervolgens hoe een gek haar man doodschoot, en hoe zij de schutter verminkte met een schop.

In het heden wil professor Dashmiel (Ron Cephas Jones) dat Lisey de nog niet gepubliceerde stukken van Scott overhandigt. Wat moet zij, een gemankeerde serveerster, een golddigger, er eigenlijk mee? Nee, het nalatenschap van Scott behoort in een museum, zodat de hele wereld zijn genialiteit kan bewonderen. Als Lisey weigert schakelt Dashmiel de labiele door acteur DeHaan gespeelde gek in. Terwijl Lisey intussen ook lijdt onder haar relaties met haar suïcidale zus Amanda (Joan Allen) en haar bemoeizuchtige zus Darla (Jennifer Jason Leigh). Het suddert, in die zin, in Lisey’s leven. Er dreigt iets te gebeuren, en flashbacks en helse droombeelden voorspellen weinig goeds.

Wat vooral opvalt aan de horrorreeks is dat Larraín vakkundig herinneringen, nachtmerriebeelden en Liseys realiteit telkens laat samensmelten. Alles - verleden en heden, een akelige toekomst - loopt in elkaar over. En dan is er de suggestie van het bovennatuurlijke, dat zich in de eerste twee afleveringen nog niet echt laat omschrijven. Opmerkelijke groteske zaken openbaren zich langzaam aan de oppervlakte, waardoor je als kijker geleidelijk mee wordt gezogen in de manie. Dat lijkt ook de onmiskenbare bedoeling van King, die met Lisey’s Story een potentiële hit in handen lijkt te hebben.