La Casa de Papel S05E06: zinderend begin van slot

Let op: deze recensie bevat spoilers. 

De vijand van je vijand is je vriend. Dat zagen we al eerder in La Casa de Papel. En ook in het begin van het slotstuk – de laatste vijf afleveringen – worden twee tegenstanders elkaars grootste vrienden. In het heetst van de strijd wordt zelfs het goud – dat de bankrovers in een rap tempo omsmelten – vloeibaar; dan is alles mogelijk. En als het niet mogelijk is, of onwaarschijnlijk oogt, dan vinden showrunner Álex Pina en zijn schrijvers tóch weer een kolderieke uitweg. Misschien wel – en dat is een voorspelling – omdat de good guys moeten winnen. Waar hebben we anders al die tijd naar zitten kijken?

La Casa de Papel laat zich van meet af aan omschrijven als de strijd van Robin Hood – de Professor (Álvaro Morte) en zijn bende – tegen het systeem, of het grootkapitaal. Het is David versus Goliath. Maar aangezien Goliath in uitgesleten patronen blijft denken weet David (de Professor is het brein en zijn in het rood uitgedoste acolieten zijn de ledematen) de reus telkens een stap voor te zijn. Natuurlijk is het bespottelijk, dat Pina telkens hetzelfde trucje uithaalt. Maar door alle actie in een moordend tempo te tonen, valt het nauwelijks op. Zo ook aan het begin van het slot: binnen vijf minuten zitten we in een zinderende achtervolgingsscène.

Alice (Najwa Nimri) wordt op de hielen gezeten door de Professor. Terwijl Denver (Jaime Lorente) en de anderen in de geruïneerde Bank van Spanje rouwen om de dood van Tokyo (Úrsula Corberó is nog wel te horen in de voice-over). Intussen vraagt Rio (Miguel Herrán) zich af of de bankrovers niet de bad guys zijn: zijn zij niet debet aan de dood van hun vrienden? Dat is slim bedacht: proberen de kijker op het laatst nog even van de wijs te brengen. En sowieso sterft niemand echt in La Casa de Papel : Berlin (Pedro Alonso) is wederom te zien in flashbacks, terwijl hij al seizoenen geleden werd gedood door een arrestatieteam.

La Casa de Papel is in dat opzicht een soort Lazarus, die (telkens) opstaat uit de dood. Berlin krijgt binnenkort een prequel , en dus komt er de facto helemaal geen einde aan de saga. Hoewel het einde van La Casa de Papel naar verluidt – daar hebben de makers een en ander over verklapt – misschien niet zo bevredigend is als de kijkers hopen - ach, is dat niet bijna altijd het geval? Buiten kijf staat dat La Casa de Papel het televisielandschap heeft veranderd. De bijna absurde combinatie van Spaans melodrama en brute actie werd ver buiten de Spaanse landsgrenzen een groot succes. Dat valt goeddeels te wijten aan de durf die Álex Pina telkens weer tentoonspreidde.