Kwestie van Geduld: tenenkrommend slechte romcom

Foto credits: Dutch FilmWorks

Limburg wordt in Kwestie van Geduld afgespiegeld als een provincie waar naast groene valleien waar je doorheen kunt wielrennen eigenlijk niets te beleven is. Monica (Barbara Sloesen) verruilde ooit de zuidelijke provincie voor Amsterdam. Door omstandigheden, ze wil met haar vriend een horecazaak beginnen in Amsterdam-Noord, moet ze echter weer terug naar haar geboortegronden. Daar erfde ze ooit samen met haar tienerlover Sjeffie (Frans Dam) een landgoed van haar ouders. Sjeffie woont daar nog en Monica wil dat hij haar uitkoopt. Maar de Limburger moet niets hebben van de arrogante houding van de Amsterdammer.

Het is natuurlijk een kwestie van geduld voordat Monica weer warme gevoelens krijgt voor de plek waar ze opgroeide. Het eerste deel van de film staat echter in het teken van het affakkelen van alles wat dorps is: zelfs het bekende lied van Rowwen Hèze waar de titel naar verwijst is onzin, aldus Monica. Ze gaan in Amsterdam écht niet allemaal Limburgs spreken, zoals in de songtekst wordt gesuggereerd. Grappig genoeg zal dat Limburgers hoogstwaarschijnlijk een worst wezen. Dat is een van de manco’s van het scenario van Kwestie van Geduld : de misvatting dat Limburgers met een jaloers oog naar hoofdstedelingen gluren.

Sowieso hangt het scenario aan elkaar van onlogische zaken en slordigheden. Zo begint Monica als ze naar Limburg rijdt ineens in zichzelf te praten (gaat het nog wel goed?) zodat bepaalde relevante informatie over de omgeving even snel met de kijker kan worden gedeeld. Eerder in de film herinnert ze haar vriend eraan dat haar ouders ‘tien jaar eerder’ omkwamen. Alsof hij dat niet weet. Daarnaast ‘staat’ het Limburgs accent bij sommige acteurs wisselend aan en uit. Veel van de castleden komen niet uit Limburg en dat is evident te horen. Misschien wel omdat Monica net als de film niet echt geïnteresseerd is in de provincie. 

Het is een kwestie van geduld voordat die boodschap doorsijpelt.