John Wick 3: moord en doodslag tot kunst verheven

Wie moeite heeft met geweld in films, heeft moeite met John Wick 3: Parabellum. De film gewelddadig noemen, is bespottelijk, want deze derde film over John Wick (Keanu Reeves) is ultra-hyper-über-gewelddadig. En ontzettend knap gemaakt, buitenissig, prachtig vormgegeven, episch van opzet en bij tijd en wijle bijzonder geestig, inclusief de broodnodige zelfspot. Sadistisch is de film niet per se; er wordt niet gemarteld en niet verkracht en alle mannen wier geslachtsdelen tussen de kaken van herdershonden worden vermalen, lijken dat wel een beetje over zichzelf te hebben afgeroepen. Voor zover je zoiets over jezelf kunt afroepen natuurlijk. De eerlijkheid gebied te zeggen dat de meeste van de naar schatting zo'n 200 slachtoffers die in deze film vallen, geen woord kunnen uitbrengen voordat ze door John Wick en zijn talrijke medestanders naar de eeuwige jachtvelden worden verwezen. Dus wie weet of ze het echt verdienden. Maar het was aantoonbaar onverstandig dat ze John Wick aanvielen, dat is zeker.

Toen Keanu Reeves vijf jaar geleden in John Wick deel één (nu op Netflix) voor het eerst gestalte gaf aan de mysterieuze gepensioneerde hitman John Wick, ging het er in het eerste half uur van de film nog zeer rustig aan toe. Tijdens die bloedvrije oase van stilte leerden we de man een beetje kennen: zijn lieve vrouw was net overleden en hij was emotioneel volledig gecrasht, maar besloot toch te proberen het vol te houden, nadat zijn vrouw hem postuum een puppy liet toesturen met begeleidend briefje, waarin stond te lezen hij nu voor dat hondje moet zorgen zoals hij ook voor haar zorgde. De zakdoekjes waren niet aan te slepen. Wick doet het braaf en leeft zowaar een klein beetje op. Dan wordt zijn klassieke Ford Mustang 1969 gejat door een zoon van Wicks vroegere opdrachtgever en slaat die jongen ook nog zijn puppy dood. Dat had hij niet moeten doen. Echt ontzettend niet.

Wicks wraak-exercitie wegens de dode hond zet in deel één en twee een reeks onzalige gebeurtenissen in beweging, die het mysterieuze en wereldwijde misdaadgenootschap The High Table furieus maakt. Weliswaar zijn Wick zelf en een aantal trouwe vrienden, gespeeld door Halle Berry, Laurence Fishburne en de heerlijke Ian McShane ( Deadwood ), ook gelieerd aan The High Table, maar de in totaal ongeveer 200 doden die in de eerste twee films vallen in de nasleep van de dood van het hondje, worden hem en zijn medestanders niet vergeven. Er wordt een prijs van veertien miljoen dollar op zijn hoofd gezet.

In het begin van John Wick 3: Parabellum gaat zodoende elke huurmoordenaar ter wereld - zo lijkt het althans, het zijn er een hele hoop - achter hem aan. Er is géén rustig begin ditmaal, de actie begint onmiddellijk en houdt twee uur lang aan. De manier waarop Wick achtereenvolgens in de bieb van New York, in een enorme winkel met antieke hand- en vuistwapens en daarna in een manege, waarin hij paarden als wapens inzet, zijn belagers van zich afschudt, tart elke beschrijving. Regisseur en stunt-coördinator Chad Stahelski en scenarist Derek Kolstad zijn duidelijk zeer fantasierijk als het gaat om het bedenken en choreograferen van hoogst onwaarschijnlijke, maar zeer opwindende gevechtsscènes. Bovendien zijn de veldslagen die Wick uitvoert weliswaar onwaarschijnlijk, maar trap je er op de één of andere manier toch in; dit kan zich meten met het beste Amerikaanse knokwerk dat ooit over het scherm raasde.

Hersenloos wordt het ook nooit echt; de weinige dialoog die er is, is tamelijk intelligent (behalve het hilarische 'yeah' dat Wick als standaard antwoord op retorische vragen paraat heeft) en het verhaal over de mythische The High Table is weliswaar onzinnig, maar neemt zichzelf op precies de goede manier serieus én tegelijk niet zo serieus. Daardoor blijft de film prima overeind en verzandt deze niet in de dertien-in-een-dozijn-ellende die standaard knokfilms meestal te bieden hebben. Het enige nadeel is wellicht de speelduur; er zitten flink wat overbodige gevechten in en ook virtuoos geram en geschiet gaat op den duur een beetje vervelen. Toch ben je blij als Wick helemaal op het eind van de film, op de vraag of hij nu pas echt, écht heel boos is, antwoordt: 'yeah.' Deel vier is derhalve onvermijdelijk. Hoe dat qua actie boven dit deel kan uitstijgen, is moeilijk voor te stellen. En dan komt er ook nog een spin-off serie op televisie. Allemaal het gevolg van één vermoorde pup.

John Wick 3: Parabellum is nu te zien op Netflix. Deze recensie werd eerder geplaatst naar aanleiding van de bioscooprelease.