Jessica Jones S03E01-04: wie bepaalt er wie goed is, wie slecht?

Over toeval gesproken: op dezelfde dag dat bij Amazon het tweede seizoen van Absentia beschikbaar kwam, verscheen bij Netflix het derde (en laatste) seizoen van een andere duistere serie over een zelfdestructieve vrouwelijke (privé-)detective: Jessica Jones (wiens tweede seizoen overigens opvallende thematische overeenkomsten vertoont met die van Absentia).

Het vorige seizoen viel wat tegen. Jessica (Krysten Ritter, geboren voor deze rol als cynische, supersterke speurneus) ging op zoek naar het wie en het waarom: welke megalomane wetenschapper gebruikte haar als onwillig proefkonijn, en maakte van haar een monster met bovenmenselijke krachten? Tussendoor hervond en verloor ze haar doodverklaarde biologische moeder (Janet McTeer). Maar het belangrijkste verlies was dat van een vriendschap: die tussen Jessica en beste vriendin en adoptiezus Trish (Rachael Taylor). Je kan het Jessica niet echt kwalijk nemen: Trish schoot voor haar ogen haar moeder neer (een psychotisch supermens met al een aantal moorden op haar naam, maar toch).

Het zwaartepunt van het begin van het derde seizoen ligt dan ook bij die gespannen relatie. Niet geholpen door het feit dat Trish nu zelf ook superkrachten heeft – met dank aan dezelfde dokter die ooit Jessica en haar moeder onder handen had genomen – en haar nu niets meer in de weg lijkt te staan om haar droom als Vrouwelijke Verlosser uit te laten komen.

De eerste twee afleveringen – die allebei ongeveer dezelfde tijdspanne beslaan, maar dan de ene keer bezien vanuit Jessica, en de andere keer vanuit Trish - bieden een interessante juxtapositie: Jessica is een schoorvoetende held, ze heeft nooit om deze krachten gevraagd. Trish kan juist niet wachten om haar eerste heldendaden te verrichten, al zit haar semi-bekendheid - eerst als tieneridool Patsy, nu als gastvrouw van een teleshopping-programma – haar wel eens in de weg.

Je zou er bijna overheen kijken, zo nonchalant en vanzelfsprekend voeren vrouwelijke personages in Jessica Jones de boventoon (dat is wel weer een heel duidelijk, en belangrijk, verschil tussen deze serie en Absentia). De belangrijkste relaties zijn die tussen vrouwen: die tussen Jessica en Trish, die tussen Trish en haar moeder (Rebecca De Mornay), en die tussen Jessica en Jeri Hogarth (Carrie-Anne Moss, The Matrix), de meedogenloze advocate die in het eerste seizoen de handen ineensloeg met de moorddadige superschurk Kilgrave (David Tennant), maar in het tweede seizoen iets milder werd toen ze haar sterfelijkheid onder ogen moest zien.

De enige man van enig belang – naast de schurk van dit seizoen (daarover zo meer) – is Malcolm (Eka Darville), een buurjongen van Jessica die nu door Jeri als fixer (denk een beginnende Ray Donovan ) is aangesteld. Hij is goed in wat hij doet, en deze baan betaalt een stuk beter dan zijn vorige als manusje-van-alles bij Jessica’s detectivebureau. Maar zijn geweten knaagt, zeker na een spontaan gesprek met een hoogleraar in de Juridische Ethiek, tevens de echtgenoot van een oude vlam (Sarita Choudhury, Homeland , A Hologram for the King) van Jeri.

Wie bepaalt wat er goed is, en wat slecht? En wie er goed is, en wie slecht? Dat is het terugkerende thema van het derde seizoen. Trish zag zichzelf altijd als Jessica’s morele kompas, maar superkrachten maken je niet automatisch een superheld. Niet voor niets schilderen veel van de tegenstanders, waaronder seizoensschurk Gregory Salinger (Jeremy Bobb, The Knick, Russian Doll ), de supermensen graag af als gevaarlijke, ongeleide projectielen, die het recht in eigen hand nemen. Gregory’s enige ‘superkracht’ is een gigantisch superioriteitsgevoel, maar dat maakt hem juist meer, en niet minder, gevaarlijk.