Plien van Bennekom werd voor de hoofdrol in een romantische komedie gevraagd omdat de regisseur dacht dat zij geen schaamte kent. Maar niets is minder waar.

‘Dit is dus ook zo’n moment van puur ongemak,’ fluistert Plien van Bennekom bij de entree van het Amsterdamse Conservatorium Hotel. Om een kop koffie te mogen drinken, vraagt een strak geüniformeerde medewerker in streng Engels om telefoonnummer, e-mailadres en vertrektijd. En oh ja: of we onze door de regen natte tassen niet op de pas gepoetste vloer willen deponeren, maar op een krukje.

‘Dan voel ik me misplaatst. Ik voldoe niet aan de standaard. Andere gasten lijken die voorwaarden normaal te vinden. Bovendien zetten zij een mooie tas op dat krukje, niet een versleten exemplaar. Kortom: erg ongemakkelijk. Maar later wel weer leuk.’

Klein en herkenbaar leed blijkt voor Plien van Bennekom een ‘heerlijke’ bron van inspiratie. Hoewel je dat niet op het eerste gezicht zou vermoeden, want voor de theaterprogramma’s die zij al ruim dertig jaar maakt met Bianca Krijgsman gaat zij vaak voor het grootse gebaar; aangezette slapstick, absurdistisch ook, compleet met waanzinnige pruiken en snorren.

Zo schotelde het komische duo in zijn meest recente optreden En nu dan? Het publiek moddervette karikaturen en onzindialogen voor, evenals een scène waarin skydivende kakdames op pumps hangend aan een parachute de as van hun vriendin uitstrooien.

Maar in het onlangs verschenen De binnenstebuitentrui – een boek dat bestaat uit een briefwisseling tussen beide cabaretiers/vriendinnen – speelt juist dagelijks ongemak de hoofdrol. Waaronder haar afkeer van een openbare berisping van totale vreemden, een haast-obsessie omdat ze altijd op tijd wil zijn en de neiging om iemand bij een première te wijzen op een onflatteus zichtbaar kledinglabel. Deze situaties kunnen zorgen voor bijbehorende gêne, net als haar vliegangst die haar reduceert tot een totaal onredelijk wezen dat van paniekaanvallen aan elkaar hangt: ‘Of poep moeten afleveren bij je huisarts voor onderzoek, ook zoiets. Dat ik dan onhandig sta te grabbelen naar dat bakje in een plastic tas bij de balie. Dat doe ik niet elke dag. Heel fijn om te merken dat andere mensen zich daar ook behoorlijk onprettig bij voelen.’

In De binnestebuitentrui beschrijf je een ongemak van totaal andere orde: je vraagt je af of je de sterfdag van je overleden zus Nathalie op Instagram moet benoemen. Waarom twijfelde je daarover?
Nathalie is vijf jaar geleden overleden. Ik wilde haar herdenken, haar noemen bij wijze van eerbetoon ook. Maar toen dacht ik ineens aan al die foto’s en bedachte posts van ijdele acteurs die bij ons in verschillende appgroepen rondgaan. Een bron van vermaak. Dan maken we een screenshot van zo’n post en lachen we en roepen: oh, moet je die nu weer zien. Of zoals ik een door Ilse Warringa bedachte quote uitspreek in De ongeplukte zusters: “gevoelsterreur is het ware euvel van deze tijd”. Ik ben ook gefascineerd door influencers die zichzelf huilend in beeld tonen. Hoe gaat dat thuis bij die vrouw? Zoekt ze eerst een passende achtergrond en barst ze dan in snikken uit? Of denkt ze direct aan haar telefoon als ze emotioneel raakt? Hierdoor vroeg ik mezelf af: ben ik nu ineens ook zo iemand die anderen lastigvalt met mijn leed? Ben ik waarachtig? Maar Bianca zei: je moet je gevoel volgen. En: Nathalie had het leuk gevonden. Het stomme was dat die persoonlijke post met bijna 8000 hartjes mijn meest gelikete was. Ik had daardoor bijna de neiging het bericht weer van sociale media af te halen.

Nathalie is vijf jaar geleden overleden. Wat doet tijd met dat verlies?
Ik mis haar nog net zo erg als direct na haar overlijden. Ze was mijn enige zus. Iemand met wie ik, net als met Bianca, heel fijn kon klagen over van alles en nog wat. Alweer vijf jaar zonder haar. Het voelt zoveel korter. Er is zoveel gebeurd waar zij niet meer bij geweest is, dat kan ik bijna niet bevatten. Ze was mijn oudere zus, maar ik ben haar in leeftijd gepasseerd. Ze is 49 geworden, ik ben nu 52. Een gekke gewaarwording. Het is heel ongezellig ook, ik had alleen haar. Daarom ben ik van het meer-kinderen-beleid, we hebben er drie. En gelukkig heeft mijn man drie broers met vrouwen en kinderen.

Van Bennekom twijfelde een nanoseconde toen regisseur Johan Nijenhuis haar zes jaar geleden vroeg voor de hoofdrol in de romantische komedie Gek van geluk, de film die begin volgend jaar op televisie wordt uitgezonden. Ze speelt daarin liedjesschrijver Lena die al jaren nummers schrijft voor haar vriendin Valerie (Carly Wijs). Omdat die vindt dat het in Lena’s teksten steeds meer ontbreekt aan romantiek en beleving, koppelt ze haar aan de nogal zelfingenomen Hugo (Matteo van der Grijn).

Lees verder in VARAgids 50 vanaf bladzijde 8.