Interview met Theo Maassen

Aan een fitnessapparaat hangt een colbert met scheve schouders. De bijpassende pantalon is slordig over een paal gegooid en weer daarnaast schreeuwt een overhemd om een strijkijzer. ‘Dit is mijn blauwe pak. Ik ga het zes keer aandoen voor Zomergasten,’ zegt Theo Maassen in zijn loods in Eindhoven. Ik gluur even in de voering. TESSE. Italian Fabric. Super 100. Slim fit. Het kan slechter, maar dit kostuum doet toch vooral denken aan werkkleding voor een ambtenaar van de burgerlijke stand. Theo Maassen in een pak. 

De man van één meter éénen- negentig die in zijn vrije tijd en op het toneel steevast in jeans en T-shirt loopt. Is hij nu al in het keurslijf van Zomergasten gegoten? Als hij zich verkleedt voor de foto zie ik een flinke scheur in zijn boxershort. Gelukkig. 

We zijn voor een paar uur aan elkaar geklonken voor een gesprek over Zomergasten. Of een interview, dat weten we zelf ook niet goed. Theo en ik kennen elkaar uit theaterland. We schelen ongeveer tien jaar in leeftijd en tien centimeter in lengte. In 2009 was hij mijn gast in 24 uur met..., een tv-programma dat hij later zelf ging presenteren. Ik deed
drie seizoenen Zomergasten, Theo maakt zich nu op voor zijn eerste serie.

‘Ik ben je grootste copycat,’ zegt hij terwijl hij zichzelf een flink stuk taart toeschuift, overgebleven van de verjaardag van zijn dochter. Hij poot er een vork in. Theo: ‘Morgen ga ik een uur oefenen met een gast – een psychiater –, met een stel fragmenten erbij. Hoeveel informatie haal jij als interviewer nou uit het verbale en hoeveel uit hoe iemand zich gedraagt?’

Mijn eerste zomergast gast was Hans Teeuwen. Hij zat al een tijdje met een filtersigaret te draaien. Op een gegeven moment stak hij ’m aan. Was mij totaal ontgaan, zo gefixeerd was ik op wat hij vertelde.

Dat roken zegt toch iets over Hans en de situatie.

Zeker.

De VPRO kreeg toen zelfs een boete voor dat roken.

Normaal let ik heel goed op hoe iemand erbij zit. Voorover, of juist naar achteren. Al hoef je niet alles voortdurend te duiden. Jij ondersteunt nu die zware kop van je en net deed je je hand voor de mond. Wat zegt het? Verberg je iets? Misschien heb je alleen maar een slecht gebit.

Ik ben zelf altijd heel fysiek, moet ook iedere dag wel even bewegen; een stuk lopen, oefeningen doen, een halfuurtje roeien. Bij Zomergasten heb je een tafel en twee stoelen. Twee zitten- de mensen, dat is het en dat vind ik er juist spannend aan. Ik ben niet echt een goeie zitter, we zoeken nog naar een perfecte stoel.’ 

We halen herinneringen op aan de studio van 24 uur met... Hoe de bank daar expres te hoog was gemaakt waardoor je met je voeten niet bij de vloer kon. De ongemakkelijke zit. Gasten deden dan de schoenen uit en gingen liggen. Wat onmiddellijk invloed had op de sfeer en het gesprek. Het werd informeler. De studio was ook expres vijfhoekig, gasten raakten hun gevoel voor ruimte kwijt.

Theo: ‘Ik had daar schrijver Alex Boogers te gast. Die heeft zijn haar altijd keurig gekamd. Met een perfecte zijscheiding. Ieder haartje in de plooi. Hij is een beetje ijdel, net als wij. Ik moést dan met mijn handen door dat strakke kapsel heen. Even kijken hoe hij daarop reageerde. Ik hou ervan om iets een beetje kapot...’ Met zijn zwaaiende hand stoot Theo per ongeluk mijn glas met water om dat in scherven op de grond van de voormalige bowlingbaan valt. ‘Sorry. Ik pak zo een nieuwe... Wat ik wilde zeggen, als iemand helemaal op orde is, wil ik die door de war brengen.’

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 28&29.