Interview met Roos Abelman

Toon me uw wc en ik vertel u wie u bent, luidt een ter plekke verzonnen spreekwoord, en deze opening is nodig omdat er anders geen enkele aanleiding is om het toilet van Roos te bespreken. Bij binnenkomst lijkt het niks bijzonders, maar eenmaal zittend met de deur dicht treft u daar op ooghoogte twee vellen papier met daarop het volledige Nederlandse kabinet: naam, functie, partij, ministerie, alles keurig uitgetypt en verduidelijkt met bullet points. ‘Dat is,’ zucht de vrouw des huizes, ‘omdat ik ontzettend slecht ben in namen. Bij het laatste demissionaire kabinet werd ik gék: had ik net de ene erin, was er weer een wisseling van de wacht. En ik kan het op de radio toch moeilijk hebben over ‘dinges’ of ‘eh... eh...’ zeggen, dus nu heb ik het zo opgelost. Kan ik even oefenen als ik er toch zit.’

Andere belangrijke informatie voordat we over gaan tot de orde van het gesprek: Roos praat héél veel (in een latere app: ‘Ik zei van tevoren nog tegen mezelf: NIET. RATELEN.’); haar ouders lezen de VARAgids dus bij deze de groetjes; en ze heeft een houtkachel, die thuis voor de nodige frictie zorgt: ‘Mijn man brandt ’m volgens de Zwitserse methode, ik steek het vuur juist van onder aan. Hij stroopt trouwens ook hout; toen we hier net woonden, was iemand in de buurt een boom in zijn tuin aan het kappen. Komt mijn man even later met die boomstam door de straat rollen. Iedereen wist meteen wie we waren.’

En zo zijn er nog dertig anekdotes hier en daar volgt verderop in de tekst een broodnodige samenvatting maar nodig uzelf vooral eens uit voor de koffie, reuzegezellig, dan kan ze bijvoorbeeld ook vertellen hoe ze ooit een Iers vriendje had en zij bij zijn familie op bezoek ging. Vroeg ze aan iedereen: ‘Goh, wat doen jullie voor de kost?’ ‘Zijn broer zei: “Ik zit in een band.” Dus ik: “O leuk, maar wat doe je voor wérk?” Bleek hij de zanger van The Script te zijn.’

En nu gaan we de diepte in. Je hebt geen Wikipedia-pagina en hebt nog nooit een groot interview gegeven, dus ik weet niet eens waar je bent geboren.

Hoe dichter bij Dort, hoe rotter het wordt. Dordrecht dus. Wij woonden in Sterrenburg, een nieuwbouwwijk - ik sprak vroeger ook plat Rotterdams. Dat hebben m’n ouders eruit gewerkt, want die dachten: we hebben drie dochters die zo praten, dat klinkt helemaal nergens naar.

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 8.