Interview met Marieke de Vries

Bij hoge uitzondering is Marieke de Vries (48) op het kantoor van de NOS in Washington D.C., het politieke hart van de VS. In de laatste weken voor de presidents-verkiezingen komt ze er steeds minder. In de nacht is ze teruggekomen uit Atlanta, de volgende dag wacht een trip naar Arizona. Collega Arjen van der Horst, die na de verkiezingen terugkeert naar Europa, is ook in Washington. Lucas Wagemeester, in de zomer daar begonnen, is op pad. Dinsdag zullen ze de verkiezingsavond verslaan, ondersteund door bureauchef Ryan Hermelijn en een clubje uit Hilversum ingevlogen collega’s. Het is de avond waarop president Donald Trump en zijn Democratische uitdager Joe Biden op afzonderlijke tv-zenders vragen van kiezers beantwoorden. De Vries, sinds maart vorig jaar cor-espondent in de VS, bereidt zich voor terwijl Nederland slaapt.

Amerika heeft een woelig jaar achter de rug. Hoe heb jij dat beleefd?
We rolden van het ene nieuws in het andere. In januari wisten we niet of de president zou aanblijven. In februari begon de coronacrisis. Eind mei werd George Floyd gedood en kwamen de protesten op gang. In mijn achtertuin werd ik weggeblazen door een militaire helikopter die boven de demonstranten hing. Ik dacht dat ik dat soort vertoon met mijn vertrek uit China achter me had gelaten, maar nu, in the land of the free, maakte ik het op een andere manier opnieuw mee.

Tot maart vorig jaar werkte je zeven jaar als correspondent in Beijing. Hoe was de overstap?
In het begin voelde het als thuiskomen, weer in een westerse cultuur. Amerikanen zijn in aanleg aardige, gastvrije mensen. Het is makkelijk communiceren en ze zijn hulpvaardig. Goed, dat zijn de observaties die een toerist ook kan maken. Na een tijdje kom je achter de fundamentele verschillen tussen onze culturen. Dat heeft te maken met hoe ver Amerikanen in hun religieuze beleving gaan, of hoe ze denken over zaken als wapenbezit en abortus.

Is Amerika de gedroomde standplaats?
Niet per se. Lange tijd leek het iets onbereikbaars, weggelegd voor anderen. Ik was hier eerder als verslaggever tijdens de presidentsverkiezingen van 2000 en 2008. Het politieke spelletje vond ik leuk, maar staand voor het Witte Huis de situatie van dat moment duiden leek mij toen niet het allerspannendst. Pas toen Trump werd verkozen, dacht ik: nu gaat er iets radicaal veranderen in dat land. Daar wil ik bij zijn.

Lees verder in VARAgids 44 vanaf pagina 8.