Interview met Kim van Kooten

‘Verdrietig,’ is ze en een beetje ‘murw’. ‘Het was gek gisteren. Natuurlijk wist ik dat zijn overlijden eraan kwam, hij is zacht gegaan. Maar als het dan gebeurt dan is het ook zo echt. Het gevoel dat er een tijdperk is afgesloten en een deel van mijn jeugd.’ Nog drie keer excuseert Kim van Kooten zich dat ze maandag het gesprek met de VARAgids had moeten afzeggen. Nadat ze had gehoord dat Wim de Bie was overleden, haar vaders artistieke wederhelft, de man die, zeker toen ze kind was, zo vaak bij hen thuis was, omdat de meeste programma’s die Van Kooten
en De Bie maakten daar werden bedacht, geschreven, geoefend en zelfs gefilmd, is ze naar haar ouders gegaan. Haar broer kwam ook. ‘Samen hebben we herinneringen opgehaald. We lachten, we huilden. Keken op tv naar fragmenten en hoorden al die herinneringen.

Zelf was ik te jong om alles te begrijpen, maar als je hoort wat de zondagavonden voor mensen betekenden. Dat ze ervoor thuisbleven of hun werk even stillegden. Zoals Annet Malherbe vertelde bij Khalid & Sophie, hoe ze ooit haar enkelband scheurde en in het ziekenhuis moest wachten op de arts tot de aflevering van het Simplisties Verbond was afgelopen.’

Hun legacy draagt ver, maat- schappelijk gezien al helemaal. Is er voor jou ook een persoon- lijke erfenis, in de zin van: wat heb jij, zelf werkzaam in een creatief, uitvoerend vak, van hen geleerd?

Ik heb altijd gezien met hoeveel plezier ze werkten. Met elkaar, maar ook met de crew. Aan het begin van mijn carrière, ik was twintig, speelde ik de hoofdrol in Zusje. Dat gevoel, dat je met een groep mensen iets moois wilt maken. Niemand kreeg betaald, het kwam echt van binnen. Dat was wat ik herkende bij mijn vader en de mensen met wie hij werkte. En het moment dat ik zelf voelde: ‘Dit is wat ik wil met mijn leven en als dit lukt dan bof ik.’

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 14.