Interview met Jenny Arean

Jenny Arean woont nog altijd in haar tip-top huis in de Amsterdamse Jordaan. Ze ziet er ook nog altijd uit alsof ze de tijd een hak zet – haar blond en in de bekende coupe, wimpers intens opgemaakt. Zittend tussen haar boeken, foto’s en aan de muur geprikte Gumbah-cartoons lijkt alles goed. Maar ondertussen is de hele wereld anders. Het vak waarin ze zich als geen ander in heeft bewogen, bestaat op dit moment niet. Optreden gaat niet meer en iedereen is bang voor een virus.

Wat vind je van deze tijd, Jenny?
Ik heb het gevoel dat het leven stilstaat. En ondertussen wordt het woeliger en woeliger. Er is agressie alom. Ik vind het een doodenge tijd.

Bepaalt het je gemoed?
Ik moet goed op mezelf passen. Ik kan er bij tijd en wijle behoorlijk depressief en jankerig van worden. Dan moet ik mezelf een schop voor mijn reet geven en de deur uitgaan. Er is nu een verfilming van De geverfde vogel, ik las de recensie in de Volkskrant en dan denk ik: vast heel mooi, maar ik ga niet.’

Je gaat jezelf nu niet voeden met treurigheid.
Nee! Ik kan dat nu niet hebben. Ik wil niks zien of lezen dat me naar beneden sleurt. Dat doet de tijd vanzelf al, op dit moment. Er is een enge ziekte die rondwaart, waar we niks tegen hebben. Nou: punt. Maar dan heb je die mensen die daar zo agressief op reageren, die alles en iedereen dóm vinden – achterlijke types. Een enge verzameling van doemdenkers die overal complotten zien. Wat bestáát er toch allemaal?

Vind je het moeilijk dat je niet op kan treden, kan zingen?
Zo’n drie jaar terug besloot ik niet meer op tournee te gaan. Ik heb last van versleten kraakbeen in m’n onderste ruggenwervel, ik kroop de auto uit van de pijn. Tournees en lange dagen trok ik niet meer. Maar dat betekent niet dat ik niet meer graag zing.’

Dat moet een zware beslissing geweest zijn.
Ja, toen ik besloot niet meer te spelen en tournees te doen, ben ik wel een jaar in de rouw geweest. Ik voelde me totaal nutteloos. Diep in mij zit een protestants arbeidsethos blijkbaar, terwijl ik dat helemaal niet bén.

Wat vind je er eigenlijk van, van dat hele ouder worden?
Ik vind er niks aan, ik leef namelijk graag. Je moet er iets van maken, ik ga er niet verlept bijlopen, anders ga je mee in de zompigheid. Kijk, alles gaat toch wel hangen. Maar je kan het ook fléurig laten hangen.

Lees verder in VARAgids 45 vanaf pagina 8.