Interview met Frank Renout

Renout (57) zoomt vanuit zijn werkkamer in zijn Franse huis, waar hij al bijna twintig jaar woont met zijn vrouw Sigrid. De twee zonen die in 2004 op basisschoolleeftijd meeverhuisden, zijn al lang en breed het huis uit. ‘En echte Fransmannetjes geworden,’ zegt Renout. ‘Ze spreken de taal vloeiend, niemand weet dat ze Nederlanders zijn. Ze zijn beleefd op z’n Frans, niet zo direct als Hollanders. Af en toe gaan ze nog wel naar Amsterdam, en dan merken ze dat ze het toch wel leuk vinden, al die joviale Nederlanders die open en makkelijk praten.’

Uit je columnbundel Onze correspondent in Frankrijk krijg ik de indruk dat integreren nogal een opgave is. Zeg je geen gedag bij de bakker, lig je er meteen uit.

Ik heb altijd haast, vanwege het werk. Ik heb drie grote opdrachtgevers, die willen snel bediend worden. Haast is niet iets wat gewaardeerd wordt in Frankrijk, heb ik al snel gemerkt. Als je met de hond gaat wandelen, moet je verplicht met je buren een praatje maken. Over het weer, de kleinkinderen, of zij de storm ook zo hevig vonden. Daar moet je aan toegeven. Dat is de joie de vivre hè, niemand vindt het erg als je tien minuten te laat komt. Toen we verhuisden in 2004, was dat met de gedachte ‘voor altijd’. Dus onze kinderen gingen hier naar school, we maakten speelafspraken met klasgenoten. We wilden dat ook zij het naar de zin hadden. Mijn vrouw, die Frans heeft gestudeerd, is beter in het maken van praatjes, dus dat besteed ik vooral aan haar uit (lacht).’

Ben jij verfransd?

Ze zeggen van wel. Als ik in Nederland ben met mijn vrouw, en de receptionist in het hotel zegt ‘hoi’ tegen ons, dan schrik ik daarvan. In Parijs is het niet zo informeel.

Eigenlijk had je correspondent Zuid-Amerika willen worden

Dat was een tijdje een droom, ja. Vloeide voort uit mijn studie Internationale betrekkingen. Ik raakte geïnteresseerd in de revolutionaire bewegingen in Midden- en Zuid-Amerika, de sandinisten in Nicaragua bijvoorbeeld. Correspondenten als Jan van der Putten van de NOS, en Marlise Simons, een Nederlandse die voor de New York Times schreef, daar was ik fan van. Dat wilde ik ook.

Heb je ook in Zuid-Amerika gereisd?

Ik ben op reportage naar Nicaragua geweest voor onder meer NRC, tien jaar nadat de sandinisten de dictator hadden verdreven. Om te kijken hoe het ging. Nou, dat bleek toch wat tegen te vallen. Ik kwam bij een kopstuk van de sandinisten thuis, op een enorm landgoed met privé-zwembad. Dat had toch minder te maken met de linkse idealen die we vanuit Nederland vooral bevestigd wilden zien, haha.

Waarom werd het Frankrijk, en niet Venezuela?

Omdat de kans zich voordeed om naar Frankrijk te gaan, toen de correspondent van Algemeen Dagblad stopte. Ik had geen uitgesproken liefde voor het land, mijn vrouw wel. Maar ik was toe aan een nieuwe uitdaging. Het was wel onzeker, het correspondentschap werd een freelance-post. Sigrid zei toen, waar zou je achteraf het meest spijt van hebben: dat je het hebt geprobeerd maar dat het niet is gelukt, of dat je het nooit hebt geprobeerd en je altijd maar blijft denken, wat als? Nou, toen was de keuze snel gemaakt.

Lees verder op blz. 10 van VARAgids 30.