Interview met André Dongelmans

Acteur zijn in coronatijd, dat lijkt niet ideaal.
Dat is het ook niet, maar ik heb mazzel gehad. Ik kreeg ineens de hoofdrol in een Amerikaanse reclame, die ze daar niet konden opnemen, en waarvoor ze naar Nederland waren uitgeweken. En doordat Niks te melden (de BNNVARA-comedyserie met onder andere Henry van Loon, Jelka van Houten en Theo Maassen, red.) vooral uit dialogen bestaat tussen mensen die op afstand van elkaar zitten, ging dat ineens in allerijl door. Ik was nog niet gevraagd of ik via selftape auditie wilde doen, of ik moest al langskomen bij het cas-tingbureau. Daar kreeg ik dezelfde dag nog een enorm dik script, met de opdracht dat in één dag uit mijn hoofd te leren.

Sommige scènes lijken toch niet helemaal coronaproof, zoals wanneer Henry van Loon en Stefan de Walle als rechercheurs samen in de auto zitten te posten.
Klopt, we hebben een contactberoep en mogen soms binnen anderhalve meter van elkaar komen. Als je een scène had waarbij je elkaar bijvoorbeeld moest aanraken, moest je je twee dagen ervoor laten testen om zeker te weten dat je allebei niks had. Er liep ook een soort covidcoördinator rond met een stok van anderhalve meter waarmee hij de afstand tussen twee mensen mat.

En wat deed je tijdens de eerste weken van de lockdown?
O, toen heb ik echt niks gedaan. Ik merkte ineens hoe vol mijn hoofd eigenlijk was, dus het kwam voor mij precies op het juiste moment. Ik heb de kussens van mijn bank op de grond gelegd en ben zo voor de tv gaan liggen. Ik speelde er computerspelletjes en keek YouTube-filmpjes. Veel meer heb ik die zeven weken eigenlijk niet gedaan, haha.

Je woont alleen, voelde je je soms niet eenzaam?
Absoluut niet. Ik vond het juist fijn. Ik denk dat iedereen er tijdens de lockdown wel een beetje ach-terkwam hoe sterk zijn basis is, en die van mij bleek heel sterk.

Waar was je hoofd zo vol mee?
Ik was net druk aan het repeteren voor de theatervoorstelling Het Zuiden. Ik had daarin een grote rol en vond die best eng om te spelen. Ook omdat het zich afspeelde op een plantage in het zuiden van Amerika, vlak voor de Burgeroorlog. Ik dacht dat het best een belangrijke voorstelling kon worden, in lijn met Black Lives Matter. Ik voelde die druk heel sterk.

Lees verder in VARAgids 38 vanaf pagina 8.