Begin dit jaar reed Jannick Jozefzoon rond als taxichauffeur, nu is hij te zien in de bekroonde serie Santos.

Begin dit jaar reed acteur Yannick Jozefzoon als taxichauffeur rond in nachtelijk Amsterdam. Dat deed hij niet, zoals een method acteur betaamt, om zich voor te bereiden op een nieuwe rol, maar met het oog op een internationale doorbraak. In februari was hij namelijk een zogeheten ‘Shooting Star’ op het filmfestival van Berlijn, het programma waarin veelbelovende jonge acteurs in de schijnwerpers staan en onder de aandacht worden gebracht van regisseurs aller landen. En stel nu dat daar iets uit zou rollen, terwijl je agenda nog vol staat met verplichtingen op toneel in films en series hier?

Vooralsnog is er nog niets substantieels uitgekomen, voornamelijk door de Amerikaanse schrijversstakingen, maar dat lijkt Jozefzoon niet echt te deren. ‘Dingen gaan zoals ze gaan. Misschien volgend jaar. Of over een paar jaar. Over tien jaar. Of misschien nooit. Het taxirijden was een leuke ervaring, door het Shooting-Star-zijn is mijn netwerk verbreed. Het zou zomaar kunnen dat er dingen uitrollen. Maar weet je, het leven is pas geslaagd als het wel lukt.’

En er zijn ook hier nog genoeg mooie projecten voor de getalenteerde en veelgevraagde Jozefzoon. Zo is hij nu te zien in het met een Gouden Kalf voor beste dramaserie bekroonde Santos. Jozefzoon speelt een van de hoofdrollen, een jongen die zich ontworsteld heeft aan het criminele milieu en na een gevangenisstraf probeert op het rechte pad te blijven. Dat blijkt geen sinecure met ‘foute’ vrienden en zijn relatie met Yola, de dochter van een Rotterdamse drugsbazin die ook met man en macht probeert niet verzwolgen te worden door haar moeders nietsontziende trekkracht om ‘bij het familiebedrijf’ te komen. 

Jullie zijn in de serie nu nog de koning en de koningin van ‘de goede kant’, maar het is een ambivalente staat: jullie zouden zomaar het succesvolle echtpaar van de onderwereld kunnen worden. 
Klopt. Maar dan vraag ik: wat is goed en wat is fout? 

Nou ja, die familie Santos, met madre familias Erveline, gespeeld door Romana Vrede, dat is toch een behoorlijke criminele bende?
Wat voor de een een terrorist is, is voor de ander een activist. Ik denk dat in het goede altijd een beetje fout zit – en andersom. Zo zit het ook in de personages in deze serie.

Maar in Erveline is wel heel weinig goeds te bespeuren. Ze is moeder, ze wil het beste voor haar kinderen.

Ze laat ze vreselijke dingen doen.
Klopt. Maar ik denk dat in ieder mens allebei zit. In haar personage overheerst het ‘slechte’. Je kent niet de reden daarvan. Misschien gebeurt er wel iets waardoor het perspectief kantelt.

Was dat wat je aantrok in deze serie?
Het zijn mooie, gelaagde personages. Ik vond het interessant dat de meeste rollen werden ingevuld door nieuwe, nu nog onbekende acteurs met veel talent. Ik vond het leuk dat Rotterdam het decor is. Zo’n project had ik nog niet eerder gedaan. En het deed me denken aan de tijd dat ik zelf veel op straat was.

Als crimineel?
Haha, nee. Maar ik herken zeker dingen. Dan bedoel ik niet zozeer van het onderwerp in nauwe zin – het gaat over de drugswereld – en inderdaad, de drugswereld kan gepaard gaan met veel geweld en veel leed. Maar in deze serie zie ik personages die proberen te overleven, mensen die zakendoen. We noemen de drugswereld ‘fout’, maar het zijn ook jongens die een business hebben. Als het kwartje anders was gevallen, hadden ze misschien een ander bedrijf gehad, en werden ze met andere ogen bekeken. Soms belanden mensen ergens tegen wil en dank, maar het is ook menselijk dat je je leven wilt verbeteren.

Lees verder in VARAgids 44 vanaf bladzijde 8.