Spoedeisende hulp arts Gor Khatchikyan over Op de spoed: 'We zien mensen op hun kwetsbaarst tijdens heel intieme, persoonlijke momenten. '

Hij was het gezicht van de zorg tijdens de coronacrisis. Nu geeft Gor Khatchikyan in Op de spoed een inkijk in de dynamische wereld van de acute hulp.

Spoedeisende hulp arts Gor Khatchikyan houdt er een leefstijl op na die hij zijn patiënten zou aanraden. Hij drinkt en rookt niet, gebruikt geen middelen, eet gezond en hij sport. Maar zijn bestaan is niet totaal beschut. Hij is een fanatiek motorrijder die onder het mom ‘lekker racen, veilig maar zo hard mogelijk’ door Nederland en Europa toert. ‘Dat is inderdaad risicovol. Maar dat accepteer ik. Heel veel dingen kunnen misgaan. Als je leert lopen, zul je vallen. Dat hoort erbij’.

In Italië gebeurde dat: hij ging met zijn motor onderuit. Hoewel hij niet hard reed, vermoedde de geboren Armeniër dat hij zijn enkel had gebroken. Staan lukte nauwelijks. Toch heeft hij zelf nog nooit – en ook toen niet – op de spoedeisende hulp gelegen.

‘Ik heb het gewricht met ducttape ingepakt, laarzen strak eroverheen en hup doorgaan. Ik wist namelijk dat ik niet meteen weer aan het werk zou kunnen als ik me zou laten behandelen in een buitenlands ziekenhuis. Vanwege mogelijke besmetting met de mrsa-bacterie. En ik wilde koste wat kost voorkomen dat ik thuis zou komen te zitten. Mijn enkel is weer oké, maar ik raad anderen deze doe-het-zelf-behandeling zeker niet aan’.

Nadat hij tropenjaren draaide tijdens de coronacrisis en daarvan verslag deed in Frontberichten en aan talkshowtafels wisselt Gor Khatchikyan programma’s maken nu af met zijn werk op de SEH in ziekenhuis Bernhoven in Uden. Voor de EO-serie Op de spoed verbleef hij tijdelijk in het Arnhemse ziekenhuis Rijnstate. Daar volgen we pechvogels en andere patiënten: van een vrouw die door een val een scheur in haar knieprothese opliep tot een man die al langer kampt met de gevolgen van uitgezaaide kanker. En ook de medische brigade komt uitgebreid aan bod. Zo vertellen artsen over de heftige omgeving die de SEH is. Een arts-assistent wordt emotioneel nadat ze een intens gesprek heeft gevoerd met een oudere patiënt en zijn familie over al dan niet reanimeren. ‘Dat is mooi, hij had haar opa kunnen zijn. Toevallig zijn wij in functie, maar tegelijkertijd zijn we ook mens. Dat is het mooie dat we in het heetst van de strijd zo dichtbij staan, met hen mee kunnen leven, kunnen lachen en ook huilen’. We zien mensen op hun kwets- baarst tijdens heel intieme, persoonlijke momenten.

Was het ingewikkeld om hun medewerking te krijgen? We zijn vooraf naar iedereen heel open geweest en hebben duidelijk gemaakt waar en hoe er gefilmd zou worden. Bij huisartsenposten en ambulancediensten, in behandel- en wachtkamers als mensen arriveerden. Ik was heel erg verbaasd over het enthousiasme om mee te werken. Ik had dat niet zo ingeschat, dacht dat het lastig zou worden, veel zoeken en lang wachten. Maar velen vonden het niet erg om hun verhaal te vertellen, zeker niet als er een stukje lijden of een slecht nieuws gesprek bij kwam kijken. Ze wil- den dat delen, het zou kunnen dat het de rouw of verwerking makkelijker maakt. Ik was verbaasd hoe open velen waren.

Onder hen die jonge man met kanker. Hij bleef mentaal positief ondanks de enorme tegenslag en teleurstelling. Misschien dat dat ervoor zorgt dat mensen mee willen werken: je kunt een ander nog inspireren en helpen met een verhaal over jouw lijden en de keuzes die je maakt in jouw strijd. Aan je eigen weg verandert dat niets, maar het heeft iets moois en troostrijks om die in dienst van een ander te stellen en vertellen’.

Lees verder in VARAgids 22, bladzijde 10. Vanaf dinsdag 28 mei 2024 te koop in de winkel.