Radiopresentator Ghislaine Plag vertrekt naar Studio sport: ‘Het normaal van toen wordt nu niet meer geaccepteerd en dat is goed’

Eerst maar even de zware kost: NOS Sport heeft een nogal turbulente tijd achter de rug vanwege grensoverschrijdend gedrag, vrouwen pesten, stoute meneren en ander leed. Maar toen jij werd gevraagd als nieuwe presentator, dacht je: leuk, zin an. Klopt, maar dat komt omdat ik er het volste vertrouwen in heb. De nieuwe collega’s die ik inmiddels heb gesproken, zeggen dat er allerlei initiatieven in gang zijn gezet en iedereen heel gemotiveerd is om te verbeteren wat nodig is. Misschien kun je zeggen dat ze bij de NOS al verder zijn dan bij veel andere omroepen, dus ik maak me eigenlijk geen zorgen. Ik heb vroeger bij RTV Rijnmond (de regionale publieke omroep voor Zuid-Holland-Zuid, red.) ook op de sportredactie gewerkt en die wat mannelijke sfeer nooit als lastig ervaren. Mits het binnen de perken bleef, kon ik wel tegen een foute grap en maakte ik er ook weleens eentje terug. Maar boven alles heb ik vooral heel veel zin om te beginnen.

Dus je hebt niet gebeld met aanstaande vrouwelijke collega’s om even te informeren hoe de vlag erbij hangt? Nee. Nou, ik heb er wel een paar gesproken, maar niet specifiek over dit onderwerp. Ik focus liever op de toekomst en ieders wil om de dingen beter te doen.

Je werkt al twintig jaar in Hilversum, met wat voor gevoel kijk jij naar alle stormen die er sinds twee jaar woeden? Gek genoeg merk ik dat ik er op een redelijk afstandelijke, journalistieke manier mee omga, ook doordat dit nieuws in mijn radioprogramma Spraakmakers veel is behandeld. Dus vragen waar ik zelf mee zat, heb ik daarin mee kunnen nemen.

Kun jij als vrouw zijnde niet ontzettend chagrijnig worden van hoe bepaalde mannelijke kopstukken reageren op de aantijgingen en klachten, en deze soms bagatelliseren? Wat voor mannen bedoel je?

Nou, alle bobo’s die zeggen niets te hebben gezien of geweten. Ik geloof sterk in hoor en wederhoor. Ik voel ook de behoefte om die mensen zelf te spreken, desnoods zonder kladblok of microfoon erbij. Achterhalen hoe diegene alles heeft ervaren, waaróm bepaalde beslissingen zijn genomen.

Want met praten komt begrip? Dat denk ik wel. Bij de uitreiking van de laatste Marconi Awards heb ik een tijd met een aantal vrouwen van ongeveer mijn leeftijd zitten praten over hoe wij vroeger de werkcultuur hebben ervaren. Die was gewoon zoals-ie was, we betraden de mediawereld en accepteerden de mores, zonder de neiging iets aan te kaarten. Het was normaal. Maar het normaal van toen wordt nu niet meer geaccepteerd en dat is goed. Want het uiteindelijke doel is een werkplek waar iedereen – vrouw én man – zich goed voelt.

Jouw vertrek bij Spraakmakers had gelukkig niks te maken met al dat ‘gedoe’, maar was geheel vrijwillig. En ook een beetje stoer, want er stond niks nieuws op je te wachten. Mijn hoofd moet altijd in beweging blijven en hoewel Spraakmakers een vertrouwd en fantastisch programma is, haalde ik niet meer Het uiterste uit mezelf – terwijl ik dat wel heel lekker vind. Dus ik wilde door. Misschien een beetje stoer, maar vooral ook spannend.

Lees verder in VARAgids 14 vanaf bladzijde 10