Eva Crutzen over haar nieuwe serie Bodem: 'Het is heel fijn om te zien dat iemand het nog erger heeft dan jij.'

Hoe regisseer je jezelf in een serie waar je verder ook alles voor deed: schrijven, casten, musiceren, zingen? Gesprek met een gedreven alleskunner.

Nee, genade kent Eva Crutzen niet in haar zesdelige serie Bodem. Niet voor het door haar zelf gespeelde personage Cat, noch voor de kijker. Neem de titel maar letterlijk – en voeg er ‘loos’ achter. Bodemloos, dat is het leven van de 37-jarige Cat. Terwijl vriendinnen zich settelen, een kind krijgen of in ieder geval carrière maken en hun leven op de rails hebben, lijkt dat van Cat alleen maar verder te ontsporen: ze hopt van de ene onenightstand naar de ander en drinkt, rookt en drugst erop los.

Gaandeweg komen we wat meer over haar te weten, leren we haar dysfunctionele familie kennen met haar zelfzuchtige maar ook onzekere moeder (rijk geworden door een erfenis), haar natte dweil van een vader, schrijver van zelfhulpboeken, haar vreemde halfzusje én wat er met haar broer gebeurd is, wat als een schaduw over de familie hangt. Daar zit de pijn, maar daar wordt niet over gepraat; noch door Cat, noch door de mensen om haar heen.

Het personage Cat komt uit de koker van Crutzen (1987), net als het idee voor de serie. Ze schreef, speelde, regisseerde, castte en maakte de muziek. Crutzen won er vorig jaar het Gouden Kalf voor Beste Acteur mee. Hoewel nog bijna niemand de serie heeft gezien, zingt het rond: hij zou fantastisch zijn. Geloof ons: dat is-ie. En daarmee vallen we maar gelijk met de deur in huis als we haar spreken. ‘Dank je,’ zegt Crutzen met zachte stem. Waar ze als het personage Cat all over the place is, is Crutzen in het ‘echt’ een stuk ingetogener. Geen rokjes tot net over de billen, noch kniehoge laarzen en al helemaal geen onhandige opmerkingen. Ze formuleert bedachtzaam en is serieus. Het vervolg, Bodem 2, is in de maak.

Je wordt een van de meest getalenteerde cabaretiers van je generatie genoemd, maar het theater staat al een tijdje in de wacht. Wil je weer terug? Zeker! Maar dat ik de mogelijkheid en het vertrouwen kreeg om een tweede seizoen tv te maken nog voor het eerste te zien is geweest, is vrij uniek. Het duurt vaak jaren om iets verkocht te krijgen. Dus ik zeg natuurlijk niet: jullie moeten twee jaar wachten, want ik wil nu eerst een voorstelling doen. Wat stiekem ook wel fijn is, is dat het heel overzichtelijk is. Ik ben nu aan het schrijven, dan gaan we in de zomer draaien en dan monteren. Ik heb een kindje van drie, dus ik weet precies hoe mijn leven eruitziet de komende anderhalf, twee jaar. Elke avond om negen uur naar bed.

Bodem is je eerste serie. Hoe kwam-ie tot stand? Ik had Opslaan als, mijn theatervoorstelling, bewerkt tot miniserie. Daarin volg je een vrouwelijke hoofdpersoon en word je meegenomen in haar monologen. Dat was ontzettend leuk om te doen, maar daarna had ik weer een theatervoorstelling gemaakt, waar ik mee zou gaan toeren. Er stonden 180 voorstellingen in de agenda. Toen kwam corona en ging alles op slot. Toen ben ik gaan schrijven, ik wilde verder met die vrouw die ik in Opslaan als al had geëxploreerd, maar wilde nu echt in haar hoofd komen. En meegaan in haar absurditeit, in haar angsten in hoe ze het leven aan- of eigenlijk niet aangaat.

Lees verder in VARAgids 10, vanaf bladzijde 10