Patrick Lodiers, de eerste presentator van Je zal het maar hebben, in gesprek met Emma Wortelboer

Je zwangerschap: Je zal het maar hebben! Hoe gaat het?
Ja, m’n baby. Het voelt als zo’n alien, als een buitenaards wezen dat zo uit je huid probeert te kruipen.

Een alien klinkt best eng.
Ja, het is ergens ook eng natuurlijk. Het is van jou, maar het is ook z’n eigen wezen. Ik vind het wel gezellig, er gebeurt de hele tijd wat.

Gek idee dat er echt iets in je zit.
Ja, dat is heel raar. Ik vergeet het ook vaak. Dan voel ik een voet en dan denk ik weer: O ja, er zit een soort wezen in me. Heel vreemd.

Los van wat er in je groeit, hoe is het met jouzelf, nu je hoogzwanger bent?
Chill eigenlijk. Ik heb nergens last van. Ik slaap heel veel, ik eet, ik drink, ik game. Ik ben alles aan het ordenen en organiseren. Nestelen, schijnt dat te heten.

Er zijn al heel veel afleveringen van Je zal het maar hebben gemaakt, maar volgens mij nog nooit een over zwangerschap en zwangerschapsmankementen.
Inderdaad. Misschien omdat het een tijdelijk ding is. Alle JZHMH-mensen hebben een zeldzame aandoening for life. Zo’n zwangerschap is toch maar negen maanden. Stel dat er iemand permanent zwanger zou zijn, dat zou wel echt kut zijn. Ik zou dit niet voor altijd willen.

Ik heb wel een keer iemand geïnterviewd die bij de bevalling allemaal complicaties kreeg, maar dat ga ik jou niet allemaal uitleggen.
Nee, dat is niet fijn hè. Dat is ook idioot, doordat ik nu dit programma maak ben ik tot de realisatie gekomen dat er van alles mis kan gaan. Dat er zo veel shit gewoon fucked-up kan zijn.

Je moet het anders zien: lichaam en geest zijn zo complex, het is ongelofelijk dat het heel vaak heel goed gaat.
Klopt, alleen dit programma zoomt vooral in op de momenten dat dat even niet aan de hand is. Met alle testen en echo’s krijg je al heel veel uitsluitingen of bevestiging dat het goed gaat, maar er zijn zo veel dingen die in een later stadium fout kunnen lopen. Dus het is een heel fijn programma om te maken als je zwanger bent, echt heel rustgevend (grinnikt).

Wat verwacht je van de bevalling?
Ik verwacht dat dat heel naar gaat zijn. Heel pijnlijk. Maar goed, iedereen doet het, iedereen kan het, dus ik zal het ook wel kunnen. Dat is een beetje m’n instelling. Soms zeggen van die mannen grappend: ‘er is er nog nooit eentje blijven zitten’. Dat heb ik al zo vaak gehoord ondertussen.

Wanneer ben je gevraagd voor Je zal het maar hebben?
In het voorjaar. Ik ben al eens eerder al gevraagd. We kwamen toen tot de conclusie dat ik niet sympathiek, geaard en rustig genoeg was om het programma te dragen. We hebben het even geparkeerd, maar toen de vraag nog een keer kwam, vroeg ik me af of dit wel het goede moment was. Nu weet ik dat het heel goed bij me past.

Waarom?
Ik heb een bepaalde nieuwsgierigheid en ik kan heel goed naar alledaagse dingen vragen. Dus niet alle complexe zaken van het leven bevragen, maar juist naar heel simpele handelingen en gedragingen vragen waar mensen met een aandoening tegenaanlopen. Ik probeer alles te benoemen. Daar ben ik ook niet bang voor. Ik dacht in eerste instantie dat ik eigenlijk niet zo geïnteresseerd zou zijn in medische kwalen, maar eigenlijk zijn dat best interessante dingen om te weten.

Te meer ook omdat het programma om meer gaat dan alleen kwalen of ziektes en beperkingen, maar vooral over wat deze mensen allemaal nog wél kunnen. Dat vind ik zo te gek aan het programma. Ze willen laten zien dat ze méér dan hun ziekte zijn.
Exact, dat had ik onderschat. Hoe ga je om met het feit dat je in een rolstoel zit, niet kan slikken of niet kan knipperen? Hoe doe je dat als je in de trein in slaap valt met open ogen, en mensen denken dat je dood bent, in wat voor situaties beland je dan? Dat vind ik leuk.

Lees verder in VARAgids 5 vanaf bladzijde 8.