In Between These Mountains: mooie docu over vader-zoon-broer-relaties

De Nederlandse documentairemaker Olivier Garcia maakt in deze film een roadtrip met zijn vader Tony en halfbroer Erik door de ruige bergen van Californië. Hun vaak moeizame onderlinge relatie knapt er van op.

Iedere zoon heeft een relatie met een vader, en andersom, en dat gaat bij velen prachtig liefdevol, vloeiend en vanzelfsprekend. Maar bij de meerderheid van vaders en zonen schort en schuurt er toch wel iets aan de relatie. Je ziet veel herkenbare grieven en problemen wanneer je als zoon zit te kijken naar deze op een trage manier meeslepende film, die tegelijk ontroerend en grappig is en waarin je drie mannen, interessante maar nogal verschillende mannen, een beetje leert kennen. Mannen die alle drie slim en op hun eigen manier gevoelig zijn en er met elkaar een soort van uit proberen te komen, tijdens een wandeling door de Sierra Nevada bergketen in Californië.

Hun voorgeschiedenis met elkaar is moeizaam. Wij als kijkers komen er langzaam achter dat vader Tony Garcia (nu tegen de zeventig) een Mexicaans-Amerikaanse achtergrond heeft, die hij probeerde te ontvluchten door zijn familie in Californië te verlaten en naar Nederland te verhuizen, waar hij een carrière als filmmaker probeert op te starten en twee zoons krijgt. Erik (nu tegen de vijftig) is de oudste en hij werd, vindt hij zelf achteraf, verwaarloosd. Hij is, zo leren we tijdens de film, grotendeels opgevoed door zijn prettig nuchtere grootmoeder in Californië, terwijl de twintig jaar jongere Olivier (nu tegen de dertig) wel is opgegroeid in de buurt van zijn vader in Nederland.

Dat verschil in vaderlijke aandacht levert frictie op tussen Erik en Olivier, die elkaar bovendien niet goed kennen doordat Erik nog steeds in de Verenigde Staten woont en ze qua karakter erg lijken te verschillen. Erik: ‘Jij bent verbonden met hoe andere mensen zich voelen, je volgt hun gevoelens.’ Olivier: ‘Ja dat doe ik.’ Erik: ‘Ik niet.’ De conversaties die Olivier als filmmaker op gang zet, worden vaak droogkomisch. Op initiatief van Erik ontstaat het plan om een trektocht langs de John Muir Trail te houden, tussen de waanzinnig mooie bergen, die we vaak en glorieus te zien krijgen. Olivier oppert dat hij de tocht, waaraan ook vader Tony meedoet, wil filmen. Dat leverde deze film op, maar zorgt ook weer voor frictie omdat Erik begint te klagen dat de vakantie die hij op het oog had is veranderd in een intiem filmproject.

De camera van Olivier registreert deze spanningen, maar ook de karaktereigenschappen: Olivier is open en relatief gevoelig, Tony is een macho die bang lijkt zich met het verleden bezig te houden en in de film volkomen onverwacht gaat paragliden, een erg mooie scène, en Erik is een ex-militair die verbaal erg intelligent en geestig is, maar hij is ook de meest boze van de drie, door toedoen van de vaderlijke verwaarlozing die hij voelt. Maar ook iemand die er in de loop van de film ruiterlijk voor uitkomt dat hij zijn eigen zoon, die hij vernoemde naar zijn vader Tony, ook nooit ziet.

In de loop van de vijf kwartier die In Between These Mountains duurt, krijg je net als de drie hoofdpersonen niet helemaal een vinger achter de verhoudingen tussen die drie, maar je rijdt en wandelt met ze mee door het overweldigende landschap en je leert ze een beetje kennen en ze zijn aangenaam gezelschap. Drie mannen die het met elkaar proberen te vinden, enigszins gedwongen door de camera van Olivier. Het levert mooie momenten op, zoals wanneer vader Tony tegen Olivier zegt dat het niet alleen maar om praten gaat, maar dat mensen ook communiceren via daden: Erik had de trip grotendeels logistiek geregeld, voordat hij na zes dagen schijnbaar kwaad afhaakt.

Wat je meekrijgt van In Between These Mountains is dat je oude grieven misschien het best als overtollige ballast kan dumpen in plaats van er eeuwig op te blijven teren. Een mooie en verhelderende film over hoe moeilijk het kan zijn om zoon (en vader) te zijn.

In Between These Mountains, vanaf donderdag 3 oktober 2024 te zien in de bioscoop