I.M. S01E01: Wende Snijders en Ramsey Nasr in topvorm

Foto credits: Bram van Woudenberg

In een donkere ruimte zit een vrouw onder een spotlight driftig te typen achter een typemachine. Het is de creatieveling tegen de rest van de wereld; de schrijver die zoekt naar lichtpuntjes in de duisternis. Het is een goed gevonden visuele metafoor voor het schrijfproces van auteur Connie Palmen. En misschien zag het er voor haar wel zo uit toen ze I.M. (1998) schreef: het boek waarin ze de grote liefde die ze voelde voor de in 1995 overleden Ischa Meijer openbaarde. Dat de vierdelige televisieverfilming van de bestseller vervolgens begint met de rouwstoet van Meijer is volstrekt logisch: de opbloeiende liefde tussen de twee is eindig.

I.M. draait in die zin om een onnavolgbare liefde die maar even mocht duren. Het verhaal schakelt vervolgens naar 1991: het jaar dat Palmen debuteert met De Wetten. Meijer (een schitterende rol van Ramsey Nasr) wil Palmen (Wende Snijders in optima forma) weleens aan de tand voelen in zijn vanuit het Amsterdamse café Eik en Linde uitgezonden interviewprogramma Een Uur Ischa. Maar Palmen laat zich niet makkelijk overhalen. Nadat ze uiteindelijk toezegt slaat de vonk over tijdens een radiogesprek waarin twee eigengereide zielen naarstig met elkaar sparren. Meijer en Palmen lijken het er meteen over eens te zijn dat ze voor elkaar zijn gemaakt.

Hoewel de eerste aflevering ook zinspeelt op Meijers verslaving aan betaalde seks, en de kalme wijze waarop Palmen daarmee omgaat. Evenals Meijers grote trauma, de Holocaust, waar hij als baby met zijn ouders in 1943 in verstrikt raakt. Palmen verwoordt het op poëtische wijze: ‘Ik heb verdriet om jouw verdriet.’ Het laat zich raden dat I.M. grossiert in de romantiek: hier zien we twee excentrieke, intellectuele vrijbuiters die ruimte voor elkaar maken in elkaars levens; die elkaar dulden omdat ze van elkaar houden. Filmmaker Michiel van Erp (Niemand in de Stad) brengt deze ongewone romance met veel bezieling weer tot leven.