I Think You Should Leave with Tim Robinson S01: heerlijk ongemakkelijke sketches

Tim Robinson wordt door sommige van zijn vakgenoten ook wel omschreven als ‘dé sketchkoning’. De komiek brak door als acteur bij Saturday Night Live, werd een seizoen later ‘gedegradeerd’ tot schrijver, en maakte vervolgens furore met de sitcom Detroiters , waarin hij in schittert met zijn 'partner in crime' Sam Richardson (bekend uit Veep ). Robinson werd geboren in Detroit, en dompelde zich daar als jongeling onder in improvisatietheater. Het is geen verrassing dat I Think You Should Leave with Tim Robinson gelardeerd is met allerlei verwijzingen naar Motown (waaronder dus de heerlijke muziek, tussen de sketches door).

De zes afleveringen zijn kort maar krachtig, en vol heerlijk ongemak. Zoals een scène uit de openingsshow: een kerel (Tim Robinson) heeft een sollicitatiegesprek in een café. Na afloop wandelt hij naar de deur, waarop z’n (mogelijk) toekomstige baas prevelt: ‘Je moet duwen.’ Maar de nitwit was al eerder in het café en zegt: ‘Je kan ook trekken, de deur kan beide kanten op.’ Onder omineuze muziek begint hij vervolgens te sjorren, terwijl scharnieren kraken. Het is een Lynchiaans tafereeltje. Het kwijl druipt over z’n kin. En dan is de deur ein-de-lijk open.

Hierop volgt een sketch waarin Robinson zich manifesteert als zo’n louche strafpleiter die je gaarne helpt met het aanklagen van je eigen oma. In een geestig reclamefilmpje vertelt hij – na een lange aanloop, met twee loodgieters en noem maar op – dat als je toilet ooit ongevraagd is vervangen door een kleiner exemplaar, waarin het gaatje voor je behoefte zo klein is dat er alleen scheetjes doorheen passen, je bij hem terecht kunt.... als ‘je dat ooit is overkomen’.

Robinson doet er nog een schepje bovenop. Hij laat boezemvriend Richardson een televisiepresentator spelen die ‘Wie is de beste baby?’ voorzit. Wat zijn ze schattig, zo begint hij. ‘Met voetjes die ogen als ingeblikte garnalen.’ En al die plooien! En dan volgt ineens een kreet uit het publiek, geadresseerd aan één van de baby’s in kwestie: ‘Fuck you! Baby Jarvis!’. De wedstrijd blijkt overigens een farce, want één van de juryleden zag dat één van de ouders van één van de kandidaten orale seks had met het ‘mystery jurylid’. De hele – kolderieke en absurde – wedstrijd is dus doorgestoken kaart.

En zo gaat het maar door. Robinson en een keur aan gastspelers – talloze SNL-alumni en ‘serieuze’ acteurs als Steven Yeun – rijgen de ene na de andere onzinnigheid aan elkaar. De komiek heeft geen politieke agenda, je zou zijn show enkel kunnen beschouwen als kritiek op de eigenaardige gebruiken van zijn eigen generatie.

I Think You Should Leave with Tim Robinson bestaat uit van die vooraf opgenomen stukjes die bij Saturday Night Live worden vertoond terwijl de camera’s live verhuizen naar een nieuwe set. Daar blinkt Robinson in uit. En het spelplezier druipt eraf. Het eindresultaat laat zich omschrijven als Portlandia meets Saturday Night Live meets The Eric Andre Show. En hoewel niet alle sketches werken, lijkt het erop dat Robinson wél alle vrijheid kreeg om z’n absurdistische kwinkslagen te kunnen delen met de kijker.