Hunters S01E01-02: Tarantineske wraakporno

New York, 1977. De joodse tiener Jonah (Logan Lerman) groeit op in de groezelige binnenstad van New York City. Hij helpt zijn oma rond te komen door wiet te dealen. Totdat ze op een nacht wordt vermoord in hun huis. De politie vermoedt een uit de hand gelopen overval, maar Jonah – gezegend met een goed paar ogen – ziet een groter complot. Wat blijkt: zijn grootmoeder, die de nazivernietigingskampen wist te ontvluchten, jaagde op nazi’s. Zodoende stuit de jonge hond bij haar uitvaart op rijkaard Meyer Offerman (Al Pacino speelt een fijne surrogaatvader), die leidinggeeft aan een groep nazi-jagers.

De pilotaflevering oogt ontzettend kleurrijk, gelijk aan veel films van Quentin Tarantino. Je hebt weinig fantasie nodig om te constateren dat showrunner David Weil schatplichtig is aan de maker van films als Inglourious Basterds (2008). Want ook Hunters laat zich (onder meer) omschrijven als wraakporno. Eerst zien we telkens hoe joodse personages in het verleden worden afgeslacht, voordat Jonah en de zijnen wraak nemen. Want er 'is geen betere wraak dan wraak', aldus Offerman. Hunters bevat daarnaast ook talloze referenties aan andere B-films. Denk aan Death Wish (1974) en The Warriors (1978). Met een vleugje X-men : Pacino speelt een variant op Charles Xavier.

Hunters probeert net als het recente artistieke HBO-succes Watchmen het cartooneske te verbinden met een serieuze boodschap, en slaagt daar evenwel minder in. Waar in Watchmen de verbeelding van groteske taferelen diende als middel, en niet als doel, is het omgekeerde in Hunters dikwijls het geval. Een beetje zoals Tarantino bloederige momenten uitlicht, maar dan minder verheffend; minder subliem. Wraak zonder geprononceerde context, is 'slechts' wraak. Zie ontzaglijk slechte – maar niet minder interessante – films als I Spit On Your Grave (1978). Hoewel ook zonder een nauwgezette motivatie het kijken naar personages die nazi’s doden voor menig kijker een ronduit bevredigende exercitie zal zijn. Daar bestaat geen twijfel over.

De vraag die wel overeind blijft, na het zien van twee afleveringen, is: maar hoe zit het dan met het verbeelden van de holocaust in Hunters? Ook in de tweede aflevering passeren pijnlijke, gruwelijke fragmenten de revue, die eveneens fungeren als toonbeelden van joodse vastberadenheid. Als onderdeel van een reeks die toch ook goeddeels is gemaakt ter uwer vermaak. Maar is dat vermakelijk? Of smakeloos? Het is een vraag die journalisten en academici al decennia bezighoudt. Zie bijvoorbeeld ook recentere discussies over Oscarwinnaar Jojo Rabbit (2019): een satire over een jongetje dat een vriendschap onderhoudt met Adolf Hitler.

Dansen we intussen weer op de grenzen van het betamelijke? Of moeten we herinnerd worden aan de gruwelijkheden van de Tweede Wereldoorlog? De makers van Hunters vinden van wel en verfrissen ons geheugen: met nazi’s moet je niet in discussie gaan, die moet je bevechten.