Hollywood betoont zich eens temeer bijzonder hypocriet

Acteur Sebastian Stan mag in talkshow van Variety niet in gesprek met andere acteurs omdat hij Donald Trump vertolkt in Ali Abbasi’s The Apprentice. Kolderieker wordt het niet.

Ik schreef het al eerder: acteur Sebastian Stan (Pam & Tommy) is geweldig als de jonge Donald Trump in The Apprentice. Ik kreeg rillingen van zijn accurate acteerwerk. De film zelf overtuigde me niet volledig. Maar ik begrijp volkomen dat mediavakblad Variety de Roemeens-Amerikaanse acteur een uitnodiging stuurde voor hun jaarlijkse Actors on Actors-talkshow. Het tijdschrift nodigt in de opmaat naar de Oscars acteurs uit die mogelijkerwijs een nominatie kunnen verwachten. Voor Stan gaat het feest echter niet door. De managers van andere uitgenodigde acteurs verhinderen dat. Ze willen niet dat hun clientèle aan tafel gaat zitten bij de man die de volgende Amerikaanse president vertolkt.

Volstrekt hypocriet en lafhartig natuurlijk. Maar ook wel typerend voor Hollywood, waar beroemdheden voortdurend bezig zijn met hun eigen imago, en waar filmstudio’s standaard de weg van de minste weerstand bewandelen. Maar de Zweeds-Iraanse filmmaker Ali Abbasi maakte de film niet uitsluitend om zijn bankrekening te spekken. Tijdens de première van het drama in Cannes in het afgelopen voorjaar liet Abbasi onomwonden weten dat hij een aversie tegen Trump heeft. Wie bekend is met het werk van de cineast weet dat hij (zie ook Holy Spider, 2022) steevast geëngageerde films maakt.

Niettemin verraste dit debacle mij totaal niet. Ik moest denken aan hoe stil het in Hollywood is als het gaat om de verschrikkingen in de Gazastrook. Acteur en activist Mark Ruffalo is zo’n beetje de enige ster van naam die regelmatig zijn stem doet gelden. Andere acteurs ‘vinden het lastig’. Het lastige is natuurlijk niet de kwestie an sich, maar het feit dat de mensen die zich uitspreken in Hollywood kunnen rekenen op een 'cordon sanitaire'. Totdat over tien jaar de eerste kritische films verschijnen. De situatie deed me denken aan de red scare in Hollywood in de jaren vijftig, toen communistisch sentiment koste wat kost werd bestreden.

Onlangs las ik het geniale boek Hollywood in the Fifties van historicus Foster Hirsch. Daarin beschrijft hij hoe Joodse Amerikanen in die tijd tegenover elkaar kwamen te staan. Aan de ene kant had je de studiobazen (waaronder Jack Warner van Warner Brothers) die faliekant tegen communistische sympathieën waren; aan de andere kant had je scenarioschrijvers (zoals Samuel Ornitz) die werden verdacht van lidmaatschap van de Amerikaanse communistische partij. Hollywoodlieden zoals Ornitz werden verbannen en verschenen op een zwarte lijst. Studiobazen beloofden geen communisten in te huren – wat eigenlijk pure quatsch is, want hoe controleer je dat?

We zijn in die zin terug bij af. Een acteur met idealen kan niet in gesprek met andere acteurs omdat invloedrijke managers Donald Trump en zijn secondanten niet voor het hoofd willen stoten. De vraag rijst: hoe ziet Hollywood er de komende vier jaar uit? Worden kritische scenario’s bij het grof vuil gezet? Gelukkig staat de onafhankelijke cinema er in de Verenigde Staten goed voor. Hoewel ik onlangs de makers van de dit jaar op Sundance bekroonde Amerikaanse documentaire Union - over de oprichting van een vakbond bij Amazon in New York - sprak. Een van de beste vakbondsfilms ooit. En toch hebben Brett Story en Stephen Maing nog geen internationale distributeur.

Je kan het talentvolle duo niettemin steunen. Op www.unionthefilm.com kan je een pre-order plaatsen voor de film. Doe dat, want mensen zoals Story en Maing, en acteurs als Stan, hebben we de komende tijd nodig.

Omar Larabi en Bregtje Schudel schrijven per toerbeurt wekelijks over wat hen opvalt op het gebied van series en/of films