Hoe ouder ze wordt, hoe beter actrice Loes Schnepper weet: je moet niet willen scoren, niet leuk willen doen.

Een tikje verwaaid door storm Ciarán komt actrice Loes Schnepper het Rotterdamse café binnen. Ze heeft net haar medicatie ingenomen tegen ADD. ‘Het moet nog even indalen, maar gaat zo werken. ADD komt heel vaak voor bij vrouwen van mijn leeftijd, wist je dat?’ 

Schnepper werd in 2011 bekend door de komische YouTube-filmpjes Met Loes, waarin ze aan de telefoon met haar kleinkind of een vriendin praat en haarscherp menselijk onvermogen in alle soorten en maten blootlegt. In 2014 won ze onverwacht een Gouden Kalf voor haar rol in de kortfilm Voor Emilia. Sindsdien speelt ze in uiteenlopende series en films, zoals Rundfunk, Papadag en Komt een vrouw bij de dokter. Vanaf deze week is ze wekelijks te zien in Voor de show, een sketchshow die zich afspeelt achter de schermen van een culturele talkshow.

Kijk je zelf naar talkshows?
Nee. Ik luister ’s avonds naar jaren vijftig-jazz, van die mierzoete. Ik wil op dat tijdstip rustig mijn bed in. Dan heb ik geen zin om nog in heftige discussies meegetrokken te worden. Dat heeft ook met mijn ADD te maken. Alles komt heel hard binnen bij mij dus ik moet mezelf een beetje beschermen.

Je bent straks wekelijks op tv, ook best heftig.
Ik heb me dat niet zo gerealiseerd, tot jij dat nu zegt. Ik ben er blij mee. Er komt sowieso veel op mijn pad de laatste tijd. Dat was hiervoor wel anders. Ik dacht echt dat mijn pensioen begonnen was. En toen werd ik ook nog eens gebeld door mijn agent. ‘Zit je Loes? Ben je thuis? vroeg ze. ‘Ja,’ zei ik. ‘Die film die je opgenomen hebt, je hele verhaallijn is eruit geknipt.’

Sorry dat ik in de lach schiet. Maar de humor en de relativering zitten diep in jou, hè?
Ja, zonder tragiek geen humor, maar ik kan me er ook echt rot over voelen. Ik denk altijd erg in beelden. Dit was zo’n Laurel & Hardy-moment, dat je een steen op je harses krijgt, en dan nog drie stenen. Net als je denkt: zo, dat was heftig, komt er nog één. En dan denk je, nu is het echt klaar, en dan komt er nóg een heel grote. De genadeklap.

Voor de show wordt in het persbericht omschreven als een ‘satirische sketchshow die zich afspeelt achter de schermen van een culturele talkshow’. Waarom is dat een goed decor voor satire?
Eh... Ik mag er nog niks over zeggen, maar het is geen satire hè. Het is wel humoristisch. Althans voor de mensen die gescript zijn, zoals ik. De gasten uit de culturele sector komen als zichzelf. Maar het is geen afzeik-tv. Het is goed geschreven, goed geregisseerd. En de sfeer is goed. Ik zit er op mijn plek, althans zo voelde dat gisteren, toen we de eerste scriptlezing deden.

Zit je als het typetje Loes uit Met Loes in de show?
Nee, nee... ik speel hier iets anders. Maar mijn spelfocus ligt net als in Met Loes wel weer op communicatie en menselijk gedrag.

Je bent achttien jaar beeldend kunstenaar geweest; abstracte kunst maakte je. Ik kan dat moeilijk rijmen met iemand die zo gefascineerd is door menselijk gedrag.
Abstracte kunst is allereerst een uitlaatklep. En toch gaat het ergens over. Mijn werk ging bijvoorbeeld over balans. Ik maakte composities die nog net in balans waren. En ik vond het fijn om altijd nog een vervelend dingetje ergens in een hoekje te schilderen. Dat mensen dan een beetje geïrriteerd zeiden: ‘Ik word steeds naar dat vervelende vlekje getrokken’. Daarin zit toch iets menselijks: het prikken. Met kleur kun je ook veel doen, zodat je een zekere beknelling ziet. Dat zegt toch wel iets over mijn fascinatie voor de ziel.

Oké, dat begrijp ik wel. In de sketches van Met Loes zit altijd een zekere beknelling, het schuurt.
Ja, het congruent en niet-congruent zijn. En ik vind het fijn om niet-congruent te spelen.

Lees verder in VARAgids 46 vanaf bladzijde 8.