Guillermo del Toro’s Pinocchio: Pinokkio als stop-motion antifascist

Foto credits: WW Entertainment / Netflix

De Pinokkio van Guillermo del Toro moet wel iets duisterder en grotesker zijn dan bijvoorbeeld de Pinokkio van Robert Zemeckis die onlangs verscheen bij Disney+. En dat klopt: Guillermo del Toro’s Pinocchio is naargeestiger en eigenlijk ook diepzinniger. Hoewel Del Toro het originele verhaal ook bijna tot op de letter volgt, voegt hij er ook een nieuw element aan toe: de houten pop (gespeeld door Gregory Mann) wordt ditmaal in een van de verhaallijnen klaargestoomd als soldaat die ergens aan de vooravond van de Tweede Wereldoorlog moet gaan vechten voor de fascisten. Maar dat wil het eigengereide, vrolijke wezen natuurlijk helemaal niet, en dus wordt hij – min of meer – een antifascist.

Het verhaal draait daarnaast zoals gewoonlijk ook om Pinokkios relatie met zijn schepper Geppetto (fijn stemwerk van David Bradley), een personage dat in deze film weer ietsjes anders is: de timmerman en speelgoedmaker ontpopt zich als een dronkaard en ook sleutelt hij aan een houten Christusbeeld dat in zijn dorp in de kerk moet worden opgehangen – en dat lijkt voor Del Toro een reden om kritiek op de kerk te uiten (het beeld is, net als Pinokkio, van hout en dus eveneens een verzinsel van onze verbeelding?). In algemene zin wijkt de Mexicaanse filmmaker overigens niet erg veel af van de gebruikelijke route.

De walvis – in de vorm van een grotesk monster – komt voorbij, evenals de bovennatuurlijke wezens die ervoor zorgen dat het verhaal uiteindelijk eindigt zoals het zou moeten eindigen. Wat wel opvalt is dat niet in alle scènes de stop-motiontechniek wordt gehanteerd waar vooraf zo mee werd gekoketteerd. Veel afzichtelijke CGI leidt af in menig scène. Zeker als je de film op een groot wit doek ziet. Maar ere wie ere toekomt: Del Toro maakt de beste Pinokkio van het jaar.