Gooijer ziet: Star Wars Rogue One

 

Rogue One had ook Star Wars 3½ kunnen heten, zo naadloos sluit de climax aan op het begin van Episode IV - A New Hope waarmee alles in 1977 begon. Voor wie niet begrijpt hoe deel vier tevens het eerste deel kan zijn, komt Rogue One zeven films te laat; deze is echt alleen geschikt voor mensen die enigszins bekend zijn met de canon (het hele extended universe uit je hoofd kennen is ook weer niet nodig). Rogue One toont het verhaal dat achter deze vage alinea uit de opening van A New Hope blijkt te zitten:

Die 'rebel spies' worden aangevoerd door Jin Erso, geweldig gespeeld door Felicity Jones (vooral bekend als Jane, de vrouw van Steven Hawking in The Theory of Everything). Weer een vrouwelijke hoofdpersoon dus, na Rey uit The Force Awakens, en net zo'n voortvarend type:

Die sarcastische robot is een van de sterkste troeven van Rogue One overigens en van rustige praatscènes als deze hadden er meer in de film mogen zitten. Het bezwaar van Rogue One is dat na een sterke introductie, waarin we Jin als kindje leren kennen en te weten komen dat haar vader (Mads Mikkelsen) tegen wil en dank de architect is van de eerste Death Star, het verhaal heel rommelig op gang wordt gebracht als de volwassen Jin op diverse planeten een aantal andere hoofdrolspelers tegen het lijf loopt waarmee ze uiteindelijk in de finale inderdaad de blauwdrukken van de Death Star weet de bemachtigen. Die finale, die bijzonder lang duurt, is het echte hart van de film en is in één woord grandioos. De Britse regisseur Gareth Edwards ( Monsters , Godzilla) maakt van de gevechtsscènes op de zonovergoten stranden van een Dubai-achtige planeet een weergaloos spektakel dat een brute kracht heeft die het gebrek aan dialogen geheel goed maakt (sterker nog, het clichématige heldhaftige gespeech dat aan de veldslag voorafgaat, had beter achterwege kunnen blijven) en de ruimtegevechten die tegelijkertijd boven die planeet plaatsvinden zijn de mooiste die ooit in een Star Wars -film te zien zijn geweest, wat heel wat zegt. Zelfs de actie in het geslaagde The Force Awakens moet het afleggen tegen deze scènes en eigenlijk is zelfs de bij veel fans geliefde slag op ijsplaneet Hoth uit The Empire Strikes Back niet zo stuwend, rauw en – beetje gek woord in dit verband – sfeervol en fotogeniek als de veldslag op en boven de planeet Scarif

Iedereen die van de oorspronkelijke trilogie houdt, zal verrukt zijn dat de AT-AT's weer rondstampen en de X- en Y-wings je in ronduit magistrale 3D om de oren vliegen (probeer hem in IMAX te zien!). Een minpuntje, hoewel sommigen daar anders over denken, is het met CGI terughalen van inmiddels dode of veel oudere personages uit A New Hope; dat ziet er eigenlijk gewoon niet uit, qua Uncanny Valley.

Maar al met al levert Rogue One een nog grotere rush van het nieuwe en vertrouwde op dan The Force Awakens, dus klagen is niet op zijn plaats. En Jin, die onmogelijk terug kan keren in een volgend verhaal, de nieuwe robot K-2SO en de blinde zwaardvechter Chirrut Îmwe (naast Lord Vader de enige in deze film met The Force) zullen we missen. Ze hadden niet veel tekst, maar wel karakter voor tien.

Wie niet maalt om spoilers, kan hier alle beschikbare trailer en clips achter elkaar zien: