Gooijer ziet: Neruda

 

Nooit van Pablo Neruda gehoord? Hij was vlak na de Tweede Wereldoorlog een gevierde Chileense dichter, senator en communist. Onder liefhebbers is hij nog steeds gevierd – Madonna is fan – maar ook voor al diegenen die de dichter Neruda of de toestand van Chili in 1948 een biet zal zijn, is de zeer losse biopic die regisseur Pablo Larraín over hem maakte de moeite waard.

Neruda-the-movie is een episch verhaal in film-noir stijl over de dikke ijdeltuit, salon-socialist en bon-vivant Neruda die, op de vlucht voor de autoriteiten in de vorm van politie-inspecteur Oscar Peluchonneau (gespeeld door Gael García Bernal die we kennen van Babel en Blindness ), een queeste richting vrijheid op touw zet, al denk je vaak dat hij er alleen maar op uit is de inspecteur te vernederen. Het resultaat is een combinatie van ouderwetse politiefilm, magisch realistische sage en absurdistische komedie:

 

 

Aan politieke beslommeringen wordt weinig aandacht besteed en in zekere zin aan Neruda zelf ook niet; hij heeft wel de hoofdrol maar deze versie van Neruda is ver bezijden de waarheid. De regisseur en de acteur die hem speelt, geven volmondig toe dat Neruda zo'n mythische status heeft gekregen dat ze niet anders konden dan hun eigen versie van de man creëren. Hun Neruda is vaak laf, verwend en een fake maar ook een innemende figuur die tijdens zijn vlucht door de steden en het platteland van Chili een spel speelt met de inspecteur Peluchonneau door hem steeds een stap voor te blijven en pesterige literaire aanwijzingen over zijn vluchtplan voor hem achter te laten. Hun tocht blijkt uiteindelijk op een soort western in de sneeuw uit te lopen, waarbij beide mannen tot hun enkels in de koude witheid staan. Je zit tegen die tijd, als de ontknoping nadert, al bijna twee uur met stijgende verbazing te kijken.

Veel doorgewinterde Neruda-fans in Chili en daarbuiten zijn woedend over de oneerbiedige manier waarop Pablo Larraín de dichter neerzet. Die woede zal stijgen als de film een Oscar wint, want Chili zond hem wel in voor de categorie Beste Niet Engelstalige Film.

Regisseur Pablo Larrain heeft een goed jaar. Zijn interpretatie van het leven van Jackie Kennedy in het Witte Huis vlak na de moord op haar man, die op zijn minst Nathalie Portman waarschijnlijk een Oscar-nominatie gaat opleveren, wordt ook een geheide hit voor hem. Ook dat is een zeer losse biopic die wenkbrauwen zal doen fronsen.