The Get Down S02: eindelijk de juiste groove

‘This ain’t Disneyland, this is the Bronx!,’ aldus dj Shaolin Fantastic in The Get Down. En toch was het eerste seizoen juist dat eerste, een pretpark. De saga over de begindagen van de hiphop was een kleurrijke trip door het New York van de jaren 70, maar tegelijk ook te veel. Het was een musical, een geschiedenis én een gangsterdrama in één. Neem daar ook de overdadige stijl van Baz Luhrmann ( Moulin Rouge ) bij, en het eerste seizoen was een puinzooi. Een schitterende puinzooi, dat dan weer wel.

Voor wie toen is afgehaakt biedt het tweede seizoen goed nieuws. Weg is dat bombardement van beats, felle kleuren en vlijmscherpe raps; het mag nu wel wat rustiger. De avonturen van woordsmit Ezekiel en zijn vier jonge vrienden wordt in een trager tempo verteld. De karakters zijn immers geïntroduceerd en de verhaallijnen zijn (eindelijk) duidelijk. The Get Down ademt daardoor.

Gebleven zijn de goede elementen uit dat eerste seizoen. De chemie tussen Zeke en zijn vier vrienden is nog steeds perfect, zij wekken het gevoel op dat hier, in die uitgewoonde flats en basement party’s, iets groots aan het ontstaan is. Niet dat hun omgeving dat overigens merkt. Het blijft gniffelen om die vooroordelen over hiphop. Wie gaat nou platen kopen waarop ‘andere’ platen aan elkaar zijn gemixt? Het maakt de verbondenheid met de crew groter. De geschiedenis staat aan hun kant.

De overdaad van het eerste seizoen komt daarnaast nog steeds terug op de momenten dat de serie er ook echt om vraagt. De zinderende eerste show van The Get Down Boys in hun eigen club, of de dampende danceoff in een protserige club tussen aanhangers van hiphop en disco; het is weer zo stijlvol en groovend opgenomen, dat het lastig is om stil te blijven zitten. The Get Down heeft eindelijk de juiste groove gevonden.