Fyre: schadenfreude met een rauw randje

In het voorjaar van 2017 ontplofte de sociale media met het spraakmakende debacle van het Fyre Festival in de Bahama’s. Het festival zorgde voor veel schadenfreude. Zie hier: een tafereel met noodtenten, zompige matrassen, slechtwerkende faciliteiten, en geen haute cuisine, maar droge boterhammen met kaas. Kaartkopers werden gelokt met de belofte van een luxe muziekfestival op Pablo Escobars privé-eiland, dat werd geprezen door modellen en Instagram-influencers, en tevens werd beïnvloed door het ‘Fear Of Missing Out’(FOMO) gevoel.

In de uiterst vermakelijke en verontrustende documentaire Fyre: The Greatest Party That Never Happened wordt alles ontleed. Billy McFarland, de jonge ondernemer achter het festival, weet zijn lege idee over een luxe festival met gemak aan anderen te verkopen. Saillant detail: McFarland nam zelf niet deel aan de documentaire;  de makers achter Hulu’s concurrerende documentaire Fyre Fraud betaalden het juiste bedrag voor een interview met de charlatan.

Regisseur Chris Smith ( Jim & Andy: The Great Beyond ) creëert een strak en overzichtelijk verhaal van de uit de hand lopende gebeurtenissen. Wellicht heb je bepaalde beelden al eerder gezien: de boten met bijbehorende dartelende modellen. ‘Supermodellen’ zoals Bella Hadid, Emily Ratajkowski en Hailey Baldwin, die het festival op Instagram ophemelen; en de smartphone videobeelden geschoten door de ontzette aanwezigen.

Toch zijn het de openhartige interviews met medewerkers die meer inzicht geven in het ontstaan van de ramp. Marketeer Brett Kincaid geeft het goed aan: ‘Je moest een droom verkopen, een vakantie, een concept.’ Van software-ingenieurs die aan de app van McFarland werkten (het idee voor het festival vloeide voort uit de promotie van de Fyre-app, die was gericht op het boeken van artiesten) en door de wol geverfde evenementen organisatoren die hij had ingehuurd om het festival te verkopen, tot aan de sociale media-marketeers die zijn illusie ondersteunden. Terwijl het festival steeds dichterbij komt, blijft het verbazingwekkend hoe professionals nog altijd worden meegezogen in het web van een ouderwetste scammer - zie ook hoe de twijfelaars zijn illusie in stand blijven houden.

Een van de meest opmerkelijke elementen van het verhaal is McFarlands medeoprichter: de rapper Ja Rule. Het is ongelofelijk hoe het duo erin slaagt om investeerders te overtuigen met hun ondernemersplannen. Ja Rule hangt aan de lippen van McFarland, maar neemt uiteindelijk geen enkele verantwoordelijkheid voor de onderneming. Tijdens een Skype-sessie somt een van de Fyre-medewerkers de mislukkingen op en stuurt voorzichtig aan op fraude. ‘Nee’, zegt een ander stellig. 'Ik zou dat ‘misleidende reclame’ noemen.’

‘Op het leven van een filmster, feesten als rocksterren, en neuken als pornosterren’, aldus Ja Rule en McFarland, terwijl ze een toost uitbrengen op het mogelijke succes van Fyre (en het aankomende festival). Dergelijke uitspraken en de desastreuze ontwikkelingen werken op je lachspieren. Het lachen vergaat je echter al snel, wanneer duidelijk wordt dat bepaalde kosten van Fyre niet voor de investeerders en de festivalgangers waren. De gewone Bahamianen - wiens eiland in dienst was van het festival, en zich niet konden veroorloven om gratis te werken - zaten nu met de gebakken peren. Het is een minder fijn beeld als je McFarland en zijn medewerkers de Caraïbische arbeiders ziet bedriegen.

Fyre: The Greatest Party That Never Happened toont dat je alles aan het publiek kan verkopen: populariteit, status, en bovenal leugens.