For Life S01E01-02: Noorse 'happy noir' komt niet echt op dreef

Een eigenzinnige vrouwelijke rechercheur, een intrigerend mysterie, relevante maatschappelijke thema's onder de oppervlakte. En toch lijkt het Noorse For Life maar niet echt op stoom te willen komen.

Een 'happy noir': zo noemt showrunner, schrijver en Emmy-winnaar Gjermund S. Eriksen (Mammon) zijn nieuwe serie For Life. Ja, het is allemaal duister en grimmig, zoals we gewend zijn in Scandinavische series. Maar er moet ook af en toe wat te (glim)lachen zijn. Zelf trok hij in interviews een vergelijking met de vijf emoties in het hoofd van tiener Joy in de fenomenale Pixar-film Inside Out; er moet soms even ruimte zijn voor lucht, zelfs in de duistere dagelijkse realiteit van een Noorse rechercheur.

Victoria Wall (Tone Mostraum) is het type vrouwelijke speurneus dat wel vaker noordelijke crimeseries bemant: eigenwijs, eigenzinnig, een tikje asociaal, geobsedeerd door haar werk, flawed. Een opvallende catch van For Life is echter dat het verhaal heen en weer springt tussen het heden, waarin zij volhardend misdrijven oplost, en in de verre toekomst, als zij achter tralies zit. Het hoe en waarom van deze carrièreswitch leren we in de loop van de acht afleveringen die de serie telt. Elke episode werpt Wall zich op een nieuwe zaak die een puzzelstukje bijdraagt aan het antwoord op de vragen die vanaf de start boven de serie hangen.

Het is geen straf om For Life te kijken; de serie is gemaakt door vakmensen die stuk voor stuk prima weten welke ingrediënten je nodig hebt voor een spannend misdaaddrama. Maar toch lijkt het verhaal, in de eerste twee afleveringen die we te zien kregen, nog niet op gang te komen. Daarvoor krijgen de belangrijkste personages vooralsnog te weinig reliëf mee en voelen er te veel dingen geforceerd aan deze 'happy noir'.

Niet alleen de luchtige toon waar de makers juist op mikten, maar ook de constructie met de tijdsprongen leidt vooralsnog meer af dan dat het een wezenlijk toegevoegde waarde biedt. Net zoals eerder in bijvoorbeeld de Amerikaanse serie Reunion leidt de gimmick eigenlijk meer af dan dat het extra spanning toevoegt.