Fargo S03: heel grappig, maar wel érg hetzelfde

Na het derde seizoen Fargo denk je toch onherroepelijk: wat een wonder dat zoveel mensen de dag nog levend doorkomen, iedere dag weer. Zoveel onnozelheid, zoveel talent voor verkeerde keuzes en wapens (denk daarbij ook aan bijlen, glasscherven, pijlen, bogen) die overal voor het grijpen liggen – zeker in een Amerikaanse staat als Minnesota, als we de serie moeten geloven.

De derde reeks was niet de beste van de drie (want dat blijft het tweede seizoen en daar moet u het mee doen), en dat ligt niet eens echt aan het scenario, de acteurs, Minnesota, de sneeuw die er ligt, een eenzame weg die dit doorsnijdt, de zwarte grappen, het geweld – alles is precies wat we ervan verwachten. Maar juist daardoor ligt sleetsheid op de loer.

Kijk, eigenlijk leent Fargo zich helemaal niet voor een serie. De personages waaraan je je hecht, gaan er zo’n beetje allemaal aan (bijna altijd op nogal gruwelijke wijze), ieder seizoen weer. Dus wat bedacht men, zeer slim? Steeds totaal nieuwe personages, met een verse cast. Zo kan steeds iedereen het loodje leggen – er zijn volgend seizoen toch weer nieuwe personages, die wederom dezelfde domme, hilarische fouten kunnen maken. Maar daar wringt ook iets: personages maken ieder seizoen wel heel erg dezelfde ontwikkeling door. Gelukkig valt er genoeg te lachen en worden we ook verrast (die pijl in het wolvenmasker in aflevering negen, wie zag ’m aankomen?), maar een onsje minder buiging naar de franchise mag ook. Je ziet het al bij de traditionele aankondiging: ‘ this is a true story ’ – ja ja, nu weten we het wel. En dus wordt die zin met de loop der afleveringen almaar gekker, met lettergrootte en geschreven op een papiertje; wat doe je met die dwingende vorm een volgend seizoen? Of doe je een stap terug?

Fargo kan nog prima jaren mee. Graag zelfs, want de grappen zijn zeer goed en uiteindelijk dompelen we ons best graag onder in een besneeuwde plek ergens in Minnesota. Maar dat vervolg kan alleen als de makers de serie met zorg behandelen – en ’m heel wat jaartjes in de koelkast laten liggen.

P.S.: Nikki Swango, goeie god, wat een geweldige rol!