Drawing Closer: bitterzoete Japanse edelkitsch

Twee terminaal zieke tieners leuken elkaars levens op in clichématig maar ontroerend drama.

Akito (Ren Nagase) en Haruna (Natsuki Deguchi uit The Makanai: Cooking for the Maiko House) zijn twee tieners die elkaar ontmoeten op een manier die je alleen in films ziet. Het zonnetje schijnt, hij kijkt verwondert, zij tekent. Het zijn perfecte omstandigheden. Maar dan volgt al snel meer informatie over de twee personages. Akito heeft vanwege een tumor in zijn hart nog een jaar te leven. Haruna moet het vanwege een zeldzame ziekte met slechts zes maanden doen. Drawing Closer (Yomei Ichinen to Senkoku Sareta Boku ga, Yomei Hantoshi no Kimi to Deatta Hanashi) draait evenwel niet om rouwen om de aanstaande dood, maar om leven in het nu.

Dat er een romance ontstaat tussen Akito en Haruna laat zich wel raden, net als het feit dat ze al snel elkaars levens beginnen op te fleuren. Filmmaker Takahiro Miki benadrukt die tijdelijke euforie met soft focus shots, waaronder de zoete klanken van een orkest zijn geplaatst. Hij probeert in die zin de tranen bijna uit de traanbuizen van de kijker te trekken, zoals wel vaker in Japanse en Zuid-Koreaanse cinema. Die overdaad heeft het tegenovergestelde tot gevolg: Drawing Closer is edelkitsch zoals je die overigens ook wel in de Verenigde Staten ziet, zie bijvoorbeeld The Fault in Our Stars (2014).

Dat neemt niet weg dat het einde toch ontroert. Nagase en Deguchi zijn ondanks hun jonge leeftijd doorgewinterde acteurs die moeiteloos een bitterzoet gevoel weten over te brengen. Drawing Closer is in die zin ook vergelijkbaar met The Notebook (2004). Het is pure nonsens, maar probeer het maar eens door te houden.

Drawing Closer, vanaf 27 juni bij Netflix