Downfall: The Case Against Boeing: onwerkelijk en pijnlijk

In de documentaire Downfall: The Case Against Boeing laat filmmaker Rory Kennedy ( Last Days in Vietnam , 2014) zien hoe aandacht voor veiligheid bij het beursgenoteerde bedrijf uit de titel ergens in de jaren 80 plaatsmaakt voor pure hebzucht. Dat is de opmaat naar de twee vliegtuigcrashes in 2019, toen twee vliegtuigen van het type Boeing 737 Max neerstortten. Het resultaat is een aangrijpende en onwerkelijke film waarin de vraag rijst: wat houdt Boeing nog meer voor ons verborgen? Dat de Boeings van het type 737 Max lange tijd mochten blijven vliegen – omdat de vliegtuigproducent veinsde dat er niets aan de hand was – is een naargeestig mirakel.

Centraal in de film staat het onderzoekswerk van journalist Andy Pasztor van de Wall Street Journal. In 2019 zette hij zijn tanden in de twee crashes; hij geloofde niet dat de ongelukken waren ontstaan door menselijke fouten en vermoedde een andere toedracht. Ook is het slim gevonden dat Kennedy nabestaanden aan het woord laat; dat geeft de film een menselijke en tragische lading die eigenlijk broodnodig is: Boeing zocht nooit contact met hen. Saillant is trouwens dat deze week de Franse paranoiathriller Black Box verscheen bij verschillende streamingdiensten, een film die exact zinspeelt op de praktijken van Boeing.

Namelijk dat vliegtuigproducenten liever piloten dan hun machinerie verantwoordelijk stellen voor grote misstanden. In Downfall blijkt echter dat die piloten – die in de Boeing 737 Max vlogen ten tijde van de ongelukken in 2019 – nooit een training hadden gehad om het MCAS-systeem, dat verantwoordelijk was voor de crashes, te leren kennen. Wie meer wil weten over deze technische aangelegenheid kan ook terecht bij de documentaire: Kennedy legt het mankement uit in eenvoudige taal en overzichtelijke grafieken die ergernis en woede oproepen. Omdat eens te meer blijkt dat de doden onnodig waren.