DNA S01: beklemmend en aangrijpend mysterie

Eén onbewaakt moment kan gruwelijke gevolgen hebben: dat ondervindt de ervaren rechercheur Rolf Larsen (Anders W. Berthelsen) als hij onderweg naar een getuigenverhoor in Polen zijn dochtertje Andrea verliest. Op de veerboot verdwijnt zij; de baby lijkt overboord geslagen. Het kost hem zijn carrière en zijn huwelijk; hij wordt weggepromoveerd naar het Deense platteland.

Een ontvoeringszaak brengt vijf jaar later echter aan het licht dat er geblunderd is met de DNA-databank. Deze kennis doet bij Larsen de hoop weer oplaaien dat Andrea niet dood is, maar ontvoerd. Gedurende acht zeer spannende afleveringen wordt de kijker op ingenieuze wijze meegevoerd in de zoektocht van de gewezen politieheld naar de waarheid. Zijn verhaallijn loopt synchroon met het verhaal van een Pools tienermeisje dat twijfelt over het afbreken van haar onverwachte zwangerschap.

De kwaliteit van Scandinavische misdaadseries ligt doorgaans hoog; DNA bevindt zich in de subtop, hoewel het plot bij vlagen wat gekunsteld aanvoelt. Het is aan alles te voelen dat scenarist-regisseur Torleif Hoppe eerder meewerkte aan klassiekers als The Killing en The Bridge (ook in DNA speelt de verbinding tussen Denemarken en Zweden weer een bijrol!).

Zelfs als duidelijk lijkt te worden hoe de vork globaal in de steel zit, dan nog heeft Hoppe een paar troeven in zijn mouw om de spanning vast te houden. (Al zullen sommige kijkers niet in elke plottwist mee kunnen gaan.) Het puike tableau van acteurs doet de rest, al verdient vooral icoon Charlotte Rampling een speciale vermelding voor haar rol als Franse crimefighter Bobin, die het Deense team komt ondersteunen.

Hoewel de getormenteerde Deense rechercheur bijna een cliché is geworden, weet hoofdrolspeler Anders W. Berthelsen het mysterie emotioneel knap boven modaal uit te tillen. Het is, zeker na de slotaflevering, een ongemakkelijke wetenschap dat er ook in het echte leven in Europa nog dagelijks kinderen verdwijnen van wie soms niets meer wordt vernomen.